Ik was ervan overtuigd dat ik deed wat goed was. Na het vertrek van mijn vriend was ik alleen achtergebleven met mijn twee kinderen. We deden wat nodig was om te overleven, maar veel meer dan dat had ik ze niet te bieden. Ik had geen idee hoe ik voor hen moest zorgen, hoe ik genoeg geld bij elkaar moest scharrelen om ervoor te zorgen dat ze warme kleding hadden voor de winters die hier zo koud kunnen zijn, hoe ik volgende maand de huur nog moest betalen. We trokken in bij mijn ouders, zodat we de kosten zoveel mogelijk konden delen. Maar zelfs dat was niet genoeg. Er was nooit genoeg. Er waren altijd zorgen.

Mijn lief en ik hebben al heel wat mogen reizen in ons leven. Reizen die ons prachtige dingen hebben laten zien, maar die ons ook geleerd hebben hoe goed wij het hebben hier in Nederland. Toen de corona-crisis uitbrak realiseerden we ons wat een enorme consequenties dit moest hebben voor zoveel dagloners in de wereld, die afhankelijk zijn van werkzaamheden die door corona ineens niet meer mogelijk waren. Zoveel mensen die hun baan verloren in landen waar 'geen baan' domweg 'geen eten' betekent. Geen NOW-regeling, geen uitkering bij verlies van baan en vaak ook geen hoop meer. Het raakte ons.

Wil je meer weten over het werk dat IJM doet en waarom dat zo belangrijk is? Luister dan deze podcast!

In de afgelopen weken is er veel op tv geweest over seksuele uitbuiting in Nederland, maar ook over de digitale schandpaal. Met veel interesse heb ik de afleveringen van Jojanneke uit de prostitutie en de afleveringen over de digitale schandpaal van Danny's wereld gevolgd. Vaak moest ik daarna wel even een hersenloos programma kijken, om weer wat luchtigheid in mijn hoofd te krijgen. Want wat kan ik me de ellende van anderen toch aantrekken.

Eén van onze sponsorkinderen smeekt ons al bijna heel haar leven (we sponsorden haar al toen haar moeder nog in verwachting was van haar) of we alsjeblieft een keertje bij haar op bezoek willen komen. Heel aandoenlijk, maar de kans dat wij een keertje naar Rwanda gaan lijkt mij niet zo heel groot en dus schrijf ik haar dat wij haar ook heel graag een keer zouden ontmoeten, maar dat dat gezien mijn gezondheid gewoon echt niet haalbaar is.