Ik was ervan overtuigd dat ik deed wat goed was. Na het vertrek van mijn vriend was ik alleen achtergebleven met mijn twee kinderen. We deden wat nodig was om te overleven, maar veel meer dan dat had ik ze niet te bieden. Ik had geen idee hoe ik voor hen moest zorgen, hoe ik genoeg geld bij elkaar moest scharrelen om ervoor te zorgen dat ze warme kleding hadden voor de winters die hier zo koud kunnen zijn, hoe ik volgende maand de huur nog moest betalen. We trokken in bij mijn ouders, zodat we de kosten zoveel mogelijk konden delen. Maar zelfs dat was niet genoeg. Er was nooit genoeg. Er waren altijd zorgen.
Op een dag ontmoette ik iemand op internet die me vroeg of het geen goed idee was om in Nederland te gaan werken. De lonen waren daar goed, voor onderdak en eten zou gezorgd worden en het geld dat ik daardoor overhield zou ik naar mijn ouders kunnen sturen. Mijn kinderen zou ik bij hen moeten achterlaten en dat deed me veel verdriet. Maar ik gaf ze daarmee wel een toekomst. Een toekomst die ik zelf nooit gehad had.
En dus vertrok ik. Het afscheid was hartverscheurend. Mijn dochtertje van 3 had heel goed door dat mama niet ‘even’ weg ging, maar dat ze haar moeder heel lang zou moeten missen. Het beeld van haar in de armen van mijn moeder, haar armpjes naar mij uitgestrekt, al schoppend om los te komen uit de greep van haar oma om naar haar moeder te kunnen rennen, de tranen biggelend over haar wangen. Dat beeld zal voor altijd op mijn netvlies gegrift staan. Maar ik ging…voor hen. Voor mijn zoon en dochter.
Eenmaal in Nederland ging het mis. De man die me ophaalde van het vliegveld vroeg me om mijn paspoort en mijn telefoon, die hij nodig had om onduidelijke ‘administratieve redenen’. Daarna dumpte hij me op een groezelige, donkere kamer en zei me dat ik eerst mijn ticket terug moest betalen en een aanbetaling moest doen voor de ruimte waar ik zou gaan wonen voor hij me aan een baan kon helpen. Maar hoe moest ik dat doen? Ik sprak de taal niet, ik had geen bankrekening waar geld op stond, ik had geen idee waar ik aan zou kunnen kloppen voor hulp en als ik al geld had gehad had ik geen paspoort meer waarmee ik een terugvlucht zou kunnen boeken. Ik was wanhopig.
De man had wel een idee. Als ik seks zou hebben met een paar van zijn vrienden, zou ik daarmee de prijs voor mijn vliegticket terug kunnen betalen en een bestaan in Nederland op kunnen bouwen. Welke keus had ik? Ik sliep met ze, werd vernederd, mishandeld en opgesloten, maar het was nooit genoeg. Uiteindelijk bleef er helemaal niets meer van mij over. Ik was gebroken en ervan overtuigd dat ik mijn kinderen nooit meer zou zien. Ik was zo kapot van alles wat er gebeurde dat het me uiteindelijk allemaal niets meer uitmaakte. Ik ging van bordeel naar bordeel en werd verhandeld alsof ik vee was, in plaats van een mens met kinderen, dromen of ook maar enige vorm van waardigheid.
Omdat ik zo gebroken was, ondernam ik niet langer een poging om te vluchten. Ik had geen geld, geen hoop, geen verlangens meer en wie zou er nog van mij kunnen houden als hij hoorde wat ik gedaan had? Gek genoeg betekende juist dat uiteindelijk mijn weg naar de vrijheid. Omdat ik niet langer zo in de gaten gehouden werd, werd het makkelijker voor anderen om contact te leggen met mij. En op een dag kwam er een hulpverlener binnen lopen die vrij snel doorhad hoe de vork in de steel zat. Dat ik hier niet vrijwillig zat. Dat ik gebroken was. Dat ik er alles voor over had om mijn kinderen weer te zien. Maar het duurde lang voor ik haar durfde te vertrouwen. Het is aan haar deskundigheid te danken dat ik hier nu zit. Dat ik mijn zesjarige dochter op schoot heb en mijn vierjarige zoontje aan mijn voeten speelt. Ik ben er nog lang niet en heb een lang traject te gaan waarin ik langzaam weer moet ontdekken wie ik ben, wie ik mag zijn, hoe ik een goede moeder moet zijn. Waarin ik mensen weer moet leren vertrouwen en een eigen bestaan moet opbouwen. Gelukkig krijg ik goede hulp, al is het moeilijk. Maar het belangrijkste is: ik ben vrij! Vrij om te kiezen, vrij om te gaan en staan waar ik wil, vrij om voor mijn kinderen te zorgen. En dat neemt niemand me meer af.
Dit verhaal is volledig fictief en heb ik geschreven naar aanleiding van een artikel dat ik in het magazine van IJM Nederland las. En toch is dit verhaal ook niet fictief. Helaas worden er iedere dag mensen vanuit landen als Moldavië, Oekraïne, Roemenië en Bulgarije onder valse voorwendselen naar Nederland gelokt om uiteindelijk hier te belanden in de slavernij. Volgens het laatste rapport van de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Slavernij dat ik kon vinden uit 2017 zijn er in Nederland op jaarbasis ongeveer 6250 mensen slachtoffer van moderne slavernij. Veel moderne slaven in Nederland zijn werkzaam in de prostitutie. En veel van deze mensen zijn afkomstig uit Oost Europa. Dat is het slechte nieuws.
Maar er is ook goed nieuws! Jij kunt bijdragen aan de vrijheid van deze mensen! In samenwerking met Dorcas, Bright Fame en het Leger des Heils is IJM het project ‘Next Steps’ gestart. Dit project wil mogelijkheden bieden om uit de prostitutie te stappen of te voorkomen dat men hierin belandt. Next Steps biedt preventie in het land van herkomst, juridische hulp, ondersteuning voor slachtoffers, hulp bij terugkeer en het opbouwen van een nieuw leven van hoop, vrijheid en menselijke waardigheid.
Ik ben enthousiast! Jij ook? Ga dan nu naar de site van Next Steps en doneer. Zodat meer en meer slavenhandelaren zullen ontdekken dat er mensen zijn die opstaan voor gerechtigheid.
Reactie plaatsen
Reacties