Rouwen is een lang en moeizaam proces waarbij je je leven aan moet zien te passen aan een leven zonder die ander. Dagelijkse gewoontes, verwachtingen en meningen moeten allemaal aangepast worden aan een nieuwe realiteit. Samen opstaan wordt alleen opstaan. De dromen en verwachtingen die je had voor je kind vallen aan scherven. Het idee dat het leven maakbaar is, blijkt ineens aanzienlijk minder waar.
Dit proces van aanpassen bij rouw slingert zich door je leven. De ene dag ben je vooral heel veel bezig met je verlies, het andere moment ben je weer gewoon aan het werk en vergeet je soms zelfs even wat er gebeurd is. Dat is niet erg, maar juist gezond. Stroebe en Schut geven deze ervaring goed weer in een model wat zij het Duale Procesmodel noemen.
Zowel het gericht zijn op je verlies als het bezig zijn met herstel zijn belangrijke voorwaarden voor het opnieuw oppakken van je leven. Door bezig te zijn met het verlies leer je je geliefde los te laten en op een andere manier een plek te geven in je leven. Door weer deel te gaan nemen aan het gewone leven, werk je aan het vormgeven van een nieuw leven zonder die ander, wat verdrietig, maar wel noodzakelijk is. Je ontwikkelt een nieuwe rol en identiteit. Je gaat nieuwe relaties aan. En je leert ook weer nieuwe dingen.
Om het leven weer op te kunnen pakken na een ingrijpend verlies zijn beide kanten nodig. Alleen maar bezig zijn met je verlies of alleen maar doorleven alsof er niets gebeurd is vergroot het risico dat je vastloopt in je rouw en hulp nodig hebt om daar weer uit te komen. Het geeft dus helemaal niets als je de ene dag alleen maar huilend door het huis loopt en de volgende dag zó geniet van een terrasje dat je gewoon even vergeet dat je in de rouw bent. Het is alleen maar een teken dat je gezond aan het rouwen bent.
Reactie plaatsen
Reacties