Langs de zijlijn

Als ik mijn lief heb uitgezwaaid komen de tranen. Na een heerlijke vakantie van drie weken gaat hij weer aan de slag en wachten hem buitengewoon drukke weken. Ik ben het wel gewend, maar na zo'n periode samen valt het me zwaar om weer te beginnen aan het normale leven. Omdat 'normaal' in mijn geval vaak betekent dat ik dat in afzondering doe, alleen, zonder veel van de drukke bezigheden die gezonde mensen hebben. Een leven waar ik niet voor gekozen heb. Een leven langs de zijlijn.

Ik wil wat hij heeft. Wat mijn vrienden en familie hebben. Een normale baan. De drukte van een gezin om me heen. Rennen van hot naar her. Zeggen dat mijn agenda vol is omdat hij ook daadwerkelijk vol staat met afspraken, in plaats van met noodzakelijke leegtes om bij te komen van de paar afspraken die ik heb. Ik wil 's ochtends een reden hebben om gehaast op te staan. Ik wil met mijn auto in de file staan, me irriterend aan het feit dat ik nu te laat kom voor een afspraak. Ik wil vergaderen en bijpraten bij het koffieapparaat. Ik wil mijn kinderen een standje kunnen geven, omdat ze iets hebben gedaan wat niet oké is. Ik wil dat mijn agenda een heel deel voor mij bepaald wordt, in plaats van dat ik zelf zorgvuldig na moet denken over elke afspraak die ik plan.

Alles went, zelfs dit leven langs de zijlijn. En ik tel mijn zegeningen, omdat ik weet dat mijn leven voor iemand met een ernstige chronische ziekte nog ongelooflijk rijk en vol is. Met lieve familie, vrienden en kerkgenoten. Met waardevolle gesprekken. Met veel waardering en aandacht. En met de nodige leuke activiteiten en mooie avonturen. Maar wennen en je zegeningen tellen is wel iets anders dan er geen verdriet om hebben en er niet regelmatig ongelooflijk van balen.

En nu baal ik. En ben ik verdrietig. Ik zou het zo graag anders willen. Maar dat gaat niet.

Ik draai me om en strek mijn hand uit naar boven, zoals ik zo vaak doe. Denkbeeldig pak ik de hand van mijn hemelse Papa. 'It's You and me again, Dad,' zeg ik hardop tegen Hem. Want hoewel ik me regelmatig alleen voel, weet ik dat ik niet in mijn eentje langs de zijlijn sta. Hij staat naast me. Even huil ik bij Hem uit en deel ik mijn frustraties met Hem. En ik weet dat het me samen met Hem wel zal lukken om mijn verdriet een plek te geven. Net zolang tot het er weer even uit moet. En dat ik samen met Hem er ook wel weer iets waardevols van kan maken in dit nieuwe seizoen. Aan Zijn hand. En soms lukt het me dan zomaar ineens om te zien dat het leven langs de zijlijn ook zijn mooie kanten heeft.