Bidden om genezing

'Bid je nog weleens om genezing?' vraagt ze. Ik moet even nadenken over haar vraag. Ik weet waar die vandaan komt. Ze worstelt zelf met haar gezondheid en het onderwerp genezing. Hoe lang blijf je daarvoor bidden? God weet toch op den duur wel dat je genezen wilt worden? Iedere keer opnieuw bidden voor genezing en daar geen directe gevolgen van zien kan soms best teleurstellend en uitputtend zijn en het kan ook een flinke uitdaging zijn voor je beeld van God en je geloof en vertrouwen in Hem. En mag je andere mensen lastig blijven vallen met het verzoek om voor je te bidden?

Bid ik nog weleens om genezing? Vooral als de nood hoog is. Als ik helemaal klaar ben met ziek zijn. Als ik weer eens een middag (of tig middagen) heb lopen somberen over alles wat ik niet kan en zo graag zou willen. Als ik ziek van vermoeidheid in mijn bed lig. Als een virus het zichzelf belachelijk comfortabel heeft gemaakt in mijn lijf en geen plannen lijkt te hebben om te vertrekken. Als ik verdriet heb over onze onvervulde kinderwens, het feit dat ik geen betaald werk kan doen en al die andere dingen in mijn leven die niet 'doorsnee' zijn. Op die momenten wil ik ook nog weleens de mensen om mij heen inschakelen om voor me te bidden. Omdat het me zelf even niet meer lukt.

Maar ik bid na al die jaren wel veel minder om genezing dan ik in het begin deed. Het is nu al meer dan 35 jaar bekend dat ik ziek ben. In die 35 jaar hebben we zelf heel wat gebeden voor genezing en is er door anderen ook heel veel voor mij gebeden. Er is nog steeds geen haar op mijn hoofd die eraan twijfelt of God mij kan genezen. Maar na al die jaren denk ik ook: 'God weet dat ik genezen wil worden. En als Hij mij wil genezen zal Hij dat doen op Zijn tijd.' Ik denk niet dat ik dat dag na dag na dag nog hoef te herhalen bij Hem. Mijn verlangens zijn bij Hem bekend. 

Voortdurend mijn hoop gevestigd houden op genezing heeft me in het verleden ook wel verlamd. Het idee gegeven dat het echte leven pas begint als God mij genezen heeft. Dat ik me dan pas ten volle in kan zetten voor God. Ik heb moeten leren dat dat een leugen is. Dat ik ook nu al ten volle mag en kan leven, ook al ziet dat 'ten volle' er voor mij wel heel anders uit dan voor gezonde mensen. Dat ik ook nu, met mijn weinige energie, waardevol ben voor Hem. Ook als het me niet lukt om ook maar iets uit mijn vermoeide handen te krijgen. Ook als ik allang blij ben dat het me weer lukt om een goede teug adem te halen. Ik hoef niet te wachten tot God me geneest. Ik mag nu leven. En heb juist door mijn ziekte ook weer dingen die gezonde mensen niet altijd hebben. Tijd. Aandacht. Rust. Oog voor zoveel kleine zegeningen. Iets wat ik ervaar als een voortdurend open lijntje met God. Er zijn momenten dat ik me relatief goed voel en helemaal op ga in het leven. Maar op die momenten vraag ik me ook echt wel af hoe gezonde mensen dat open lijntje met God houden, want ik heb er dan domweg vaak geen tijd of aandacht voor.

De hoop op genezing is voor mij ook lang een afgod geweest. Ik schreef daar eerder al een blog over. Ik wil dat niet meer. Ik wil wel leven in de hoop op mijn Geneesheer, maar niet langer met de focus gericht op genezing. Veel liever focus ik me op de dingen die God me nu allemaal geeft en de dingen die God me ook te doen geeft.

Daarnaast zie ik ook hoe bijzonder God mijn leven gebruikt juist door het feit dat ik ziek ben. Geloof mij, ik wil ontzettend graag genezen worden. Leven met Eisenmenger is iets wat ik niemand toewens. Het leven met een zwaard van Damocles boven je hoofd, altijd moe zijn, vaak benauwd zijn, kampen met ontstekingen en infecties die zich soms maar moeilijk laten verslaan en voor mij het moeilijkste van alles: de psychische uitdagingen van het chronisch ziek zijn... Ik zou zonder aarzelen al mijn bezittingen opgeven in ruil voor genezing. Maar...juist dwars daar doorheen doet God ook zoveel bijzondere dingen. Laat Hij Zich op zoveel manieren zien. Mag ik er zijn voor de mensen om mij heen die lijden. Mag ik anderen op Gods aanwezigheid in het lijden wijzen. En maak ik zoveel dingen mee die ik nooit had meegemaakt als ik gezond was geweest. Dat is echt iets wat ik nooit had willen missen.

Bid ik nog om genezing? Soms. Soms bidden we 's avonds of ik de volgende morgen gezond op mag staan en lig ik vervolgens in mijn bed te fantaseren hoe dat zou zijn. Stel je toch eens voor dat ik morgen wakker word en genezen ben! Dat ik vol energie uit mijn bed spring om mezelf aan te kleden. Ik zou niet weten wat me dan overkomt! En vervolgens verlies ik me in gedachten over wat ik allemaal zou gaan doen als ik genezen ben.

Maar veel vaker deel ik met God hoe het voor mij is om ziek te zijn. Mijn tranen en mijn pijn. De dingen waarvan ik denk dat ik ze nodig heb. De dingen die ik in mijn ziek zijn zo bijzonder vind en waar ik oprecht van geniet. Ik zeg tegen Hem hoe stom ik alles soms vind. Hoe ik worstel met mijn somberheid. Hoezeer ik naar een gezond lichaam verlang. Hoe graag ik een 'gewoon' leven zou hebben (wat dat dan ook moge wezen). Hoe mooi ik het vind dat Hij mijn gebrokenheid inzet. Hoe bijzonder ik het vertrouwen vind van mensen die een stukje van hun lijden met mij delen.

Is dat uiteindelijk niet waar bidden om draait? Niet om het krijgen van je wilt. Maar om het onderhouden van een relatie met de Allerhoogste God in de wetenschap dat Hij van je houdt en dat je leven veilig is in Zijn hand, hoezeer het ook stormt in je leven?

God weet dat ik genezen wil worden. En soms bid ik daar om. En soms vraag ik ook anderen voor mij te bidden. Ik geloof dat God nog altijd geneest. En ik geloof oprecht dat Hij na een simpel gebed voor het slapen gaan ervoor kan zorgen dat ik de volgende dag genezen wakker word. Maar voor mij is die relatie met Hem inmiddels zoveel belangrijker geworden dan een gezond lichaam. Dat neemt mijn verlangen naar een gezond lichaam niet weg. Maar ik geloof ook dat God volledig te vertrouwen is en dat Hij weet wat Hij doet. En of Hij mij nou geneest of niet, tot de dag waarop Hij mij Thuis haalt wil ik niets liever dan gewoon heel dicht bij Hem leven.