Mijn eigen therapeut

Als ik de ochtend nadat we teruggekomen zijn van onze vakantie wakker word voel ik het al. Het is prut. En dat nog wel na de vakantie! Meestal kom ik fysiek moe, maar psychisch opgeladen terug van een mooie reis. Dat ik nu al huilend wakker word is een veeg teken. Want als zelfs een vakantie niet genoeg is om mezelf psychisch op te laden, hoe kan ik er dan voor zorgen dat ik weer genoeg ademruimte krijg?

Ik weet wat me te doen staat. Weer strak het regime in. Gezond eten. Op tijd naar bed. Voldoende rust. Strenge grenzen stellen voor mezelf en richting anderen. Naar buiten en als het kan ook wandelen. Dingen doen waar ik van oplaad. Van me af praten. Nee zeggen tegen verzoeken die er liggen. Lief zijn voor mezelf.

Ik heb het vaak nodig, maar soms ben ik er zo ongelooflijk klaar mee om mijn eigen therapeut te moeten zijn. Om te moeten bedenken wat wijs is en wat niet. Om streng te zijn voor mezelf zodat ik me niet verlies in troost-eten of troost-aankopen omdat die het probleem niet oplossen. Om te moeten ontrafelen wat ik nou precies voel en waar dat vandaan komt zodat ik de oorzaak aan kan pakken. Om mezelf keer op keer moed in te spreken. Om te moeten dealen met de verwachtingen van zowel mezelf als de mensen om me heen die ik niet waar kan maken. Of niet waar zou moeten maken.

Ik ben er door de jaren heen heel goed in geworden. Weet wat voor mij wel werkt en wat niet. Maar ik wil helemaal mijn eigen therapeut niet zijn! Ik wil iemand die me bij de hand neemt. Die zegt: 'Nu ga je even zitten en ik zorg voor je.' Of die zegt: 'Je voelt je rot hè?! Zou het daar en daar aan kunnen liggen?' Of: 'Kom, we gaan even iets leuks doen.' Of: 'Nu voel je je vervelend, maar het komt echt weer goed!'. Of gewoon simpelweg even een boterhammetje voor me smeert op de dagen dat het aanrecht zo ongelooflijk ver weg lijkt van de bank. En natuurlijk doet mijn lief dat vaak als hij thuis is. Maar ik ben ook heel veel alleen thuis.

Niet veel later biedt mijn schoonmoeder haar hulp aan bij de was, omdat ze ziet dat ik moe ben. Maar ik wuif het weg met de woorden: 'Ach...het is zo gebeurd. Dat hoeft echt niet hoor!' Terwijl ik de was ophang loop ik te foeteren op mezelf. Nou biedt iemand me hulp aan die ik goed kan gebruiken en wuif ik die weg! Wat is dat toch met mij? Waarom vind ik het zo moeilijk om hulp aan te nemen van anderen?

Ik kan mezelf danig in de weg zitten op zulke momenten. Als ik erg moe ben word ik hyperactief. Zowel in mijn gedrag als in mijn hoofd. Waardoor het nog moeilijker wordt om rust te pakken.

Het lukt me die dag niet om me aan mijn grenzen te houden. Er moet zoveel gebeuren op de dag na de vakantie. Want het gewone leven wacht weer. En dan wil je met een schone lei kunnen beginnen. Ik althans wel. En dat wordt lastig met dit hoofd en deze stress die kennelijk niet minder zijn geworden door de vakantie. Het begint te malen in mijn hoofd. Wat kan ik schrappen uit mijn agenda. Waar kan ik extra rust inbouwen? Hoe kan ik nu extra goed voor mezelf zorgen? Waardoor ik nog gestrester raak. En als even later de telefoon gaat en een moeilijk bericht volgt, heb ik de poppen pas goed aan het dansen.

En dan ineens...laat God Zichzelf zien. Door me te herinneren aan de eland die we tijdens onze vakantie zagen nadat ik tegen God gezegd had dat we zo graag een eland wilden zien. Door me te herinneren aan hoe goed mijn lief en ik het samen hadden in de afgelopen weken, terwijl er in mijn hoofd een aantal relatiestruggles waren voor we op vakantie gingen. Door me te bemoedigen met een brief uit totaal onverwachte hoek, die me het gevoel geeft dat God me ziet. 

Het zet me stil. Daar waar ik nu volop in de 'ikke zelluf doen' modus schiet, laat Hij me zien dat Hij dit moment allang voorzien had en voorbereid heeft. Door me met de eland te tonen dat Hij een Vader is die graag cadeaus uitdeelt, ook al lijken ze nog zo onnozel. Door me ervan te doordringen dat iedere relatie zijn ups en downs kent, maar dat het tussen mijn lief en mij meer dan goed zit. Ook nu dat moeilijke telefoontje ervoor zorgt dat de afstand tussen ons plotseling weer groter is omdat we dit ieder op onze eigen manier verwerken. Door me met die brief te laten zien dat Hij precies wist hoe ik me zou voelen na deze vakantie en iemand heeft gebruikt om mij liefdevol te laten weten dat het mag. Dat ik me zo mag voelen. Dat ik er even helemaal klaar mee mag zijn. Dat het niet erg is als ik de komende nachten even slecht slaap en de komende dagen veel huil. Het mag. Mijn verdriet, vermoeidheid en pijn mogen er zijn. Maar Hij is erbij. En Hij heeft van tevoren al voor een vangnet gezorgd. Ook in de vorm van mijn schoonmoeder die haar hulp aan bood. 

Ik hoef niet mijn eigen therapeut te zijn. Nou ja...niet teveel. Want gezond verstand en verstandig gedrag is bij een ongezond lichaam wel een goed idee. Maar Hij is de grote Therapeut Die wil voorzien. In 'onnozele' cadeautjes. In liefdevolle gebaren. In belangrijke relaties. In gedachten en herinneringen op het juiste moment. En in mensen die helpende handen voor mij willen zijn. 

Ik moet het alleen wel willen zien. En nog even leren om het toe te laten...