Jij komt er wel!

Ze is met haar ouders bij ons op visite en loopt te banjeren door onze tuin. Ik zie haar genieten en besluit haar even op te zoeken. Deze vrolijke 8-jarige jongedame kletst me gelijk de oren van mijn hoofd. Zegt me dat ze vindt dat we een toffe tuin hebben, maar dat er wel een aantal dingen moeten veranderen. Zo mist ze ruimte om een hut te bouwen. En een schommel moet er ook komen.

Ik kan een grijns niet onderdrukken en zeg haar dat ik ook graag een schommel zou willen, omdat schommelen één van de fijnste dingen is om te doen. Ik vertel haar dat we bij ons vorige huis ook een schommel hadden, maar dat ik in deze tuin niet zo goed weet waar ik hem op moet hangen. We zijn het erover eens dat een schommel aan een tak van een boom hoort te hangen, maar hoewel onze tuin vol bomen staat wordt dat toch wat lastig. Ze oppert de boom naast de garage, maar ik vind het wat onhandig dat ik dan elke keer de garage op moet klimmen als ik wil schommelen. Daar had ze nog niet aan gedacht. De boom naast onze tuin dan? Dan moet het hek iedere keer open als ik wil schommelen en staat bovendien de auto van de buren in de weg. En van de andere bomen in onze tuin zijn de takken niet sterk genoeg.

Ik ben dol op dit soort gesprekjes met kinderen en kan daar nog dagen al glimlachend op teren. Kinderen zijn zo puur en oprecht. En omdat ik na een middag met kinderen ook weer precies weet waarom het niet verstandig is om zelf kinderen te krijgen, geniet ik meestal dubbel en dwars van de momenten dat ze wel in mijn buurt zijn.

Ze heeft een armbandje om. Eentje van het soort dat kinderen zelf maken. Als ik haar vraag of ze die zelf gemaakt heeft betrekt haar gezicht. 'Ik kan dat niet,' zegt ze beteuterd. 'En ik kan ook geen radslagen, terwijl alle andere meisjes in mijn klas dat wel kunnen.' Ze raakt me met die opmerkingen. Dit vrolijke meisje heeft een handicap, waardoor ze niet alles kan wat ze graag zou willen en al vroeg tegen haar beperkingen aanloopt. 

Ze herinnert me aan mezelf toen ik zo oud was als zij. Ook ik was een vrolijke enthousiaste kletsmajoor die dol was op de natuur en altijd duizend-en-één ideeën had als kind (en nog steeds, vrees ik :-). Ik had haar leeftijd toen ontdekt werd dat ik een ernstige ziekte had die ik mijn leven lang met me mee zou dragen. Ook ik kon dingen niet die ik wel graag wilde en vond het niet leuk dat ik anders was dan de rest. Met gymmen haalde ik als enige nog niet eens de laagste stand met hoogspringen. Als we tikkertje speelden, maakten sommige kinderen zich er makkelijk vanaf door mij als eerste te tikken. Ik kon niet hard rennen en was bovendien niet snel genoeg om terug te tikken, dus ik was een makkelijk doelwit. En ook ik kon dat soort dingen gewoon stom vinden en er een beetje verdrietig over zijn. Maar niet te lang, want het leven wachtte en er waren nog zoveel dingen om te ontdekken.

Nadat ik even met haar gepraat heb over dat het stom is om dingen niet te kunnen, begint ze zelf al de nadruk te leggen op alles wat ze wel kan. En om maar direct de daad bij het woord te voegen laat ze ook gelijk een aantal dingen zien die ze wel kan. Ze verbaast me door haar inventiviteit waardoor ze dingen die lastig voor haar zijn toch voor elkaar krijgt. En vervolgens gaat ze over tot de orde van de dag en babbelt er weer lustig op los over alle avonturen die ze op school beleeft.

Lieve kleine meid, je hebt mijn hart gestolen. En met jouw vrolijkheid, je dromen, je ondernemingslust, je creativiteit en je gezelligheid zorg je ervoor dat mensen jouw beperking al heel snel niet meer zien. Jij komt er wel!