Hoe ik mijn plekje vond

'Jij lijkt echt helemaal op je plek te zitten. Hoe heb je dat gedaan? En hoe krijg je in vredesnaam zoveel voor elkaar terwijl je toch zo ziek bent?' Het is een vraag die ik regelmatig krijg en dus leek het me goed om er een blog aan te wijden. Want ja, ik zit op dit moment meestal goed op mijn plek en ik sta er zelf ook van te kijken hoeveel ik voor elkaar krijg. Maar het is een lange weg geweest om hier te komen. Een weg met heel veel vallen en weer opstaan. En ook één die me voor nu naar een plek heeft geleid waar ik lekker in mijn vel zit, maar waarvan ik me maar al te bewust ben dat dat ook weer kan veranderen.

Genade

Dat ik nu op mijn plek zit en zoveel dingen gedaan krijg is in de eerste plaats genade. Genade dat ik nog leef. Genade dat mijn gezondheid ondanks alles nog belachelijk goed is voor iemand die Eisenmenger heeft. Genade dat ik mezelf zo goed heb mogen leren kennen. Genade dat ik de tijd, ruimte, middelen en een ondersteunende omgeving heb die dit mogelijk maakt. Genade dat ik, juist door mijn gebrek aan gezondheid, ook al van jongs af aan een enorme biddende achterban heb. Van mijn familie tot de mensen in de Christelijk Gereformeerde Kerk waar ik opgroeide en van mensen die spontaan voor mij begonnen te bidden als ik ergens was tot de kerkelijke en vriendenkring waar ik nu toe behoor: er is en wordt heel wat voor mij gebeden. En ik ben er van overtuigd dat ook dat heeft bijgedragen aan de plek waar ik nu mag staan.

Zelfkennis

Iets anders wat heel belangrijk voor mij is geweest, is dat ik mezelf heel goed heb leren kennen. Daarin heb ik veel te danken aan het basisjaar wat ik heb gevolgd op de Evangelische Hogeschool (hint: de Evangelische Hogeschool heeft ook een tof traject voor volwassenen!) en de daarop volgende opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Beide opleidingen eisten een stevige portie zelfreflectie. Waarom doe ik wat ik doe en denk ik wat ik denk? Waardoor is mijn karakter gevormd? Wie mag ik zijn als christen? Wat zijn de pijnpunten in mijn leven? Wat zijn mijn sterke kanten en ook mijn zwakke kanten? Om een goede hulpverlener te worden, moet je eerst jezelf goed kunnen begrijpen. En dat heeft ervoor gezorgd dat ik heel wat moeilijke dingen heb moeten doorwerken tijdens mijn opleiding Maatschappelijk Werk. Iets wat niet altijd makkelijk of leuk was, maar wat me nu wel heel veel brengt.

Gewoon doen

Betekent dat dat je een sociale opleiding nodig hebt om jezelf goed te leren kennen? Nee hoor! Wat me ook heel erg geholpen heeft is gewoon dingen gaan doen. Op die manier ontdekte ik wat wel en wat niet bij me paste. Ik heb heel wat dingen opgepakt waarvan ik na een tijdje heb moeten constateren dat het toch niet iets voor mij was. Teveel prikkels, teveel avondafspraken, ik was er niet goed in of ik was er wel goed in maar verloor er energie op. Dingen oppakken en uiteindelijk moeten concluderen dat het niet bij je past is niet erg. Daar leer je van en je ontdekt op die manier steeds beter wat wel en wat niet bij je past.

Ik heb ook veel dingen opgepakt die ik eigenlijk best spannend vond. Waarvan ik van tevoren niet goed kon inschatten of ik dat wel kon, zowel qua energie als qua gaven en talenten. Juist dat heeft me ook veel gebracht. Omdat ik daarvan leerde dat ik sommige dingen ook echt niet kon en in andere dingen juist verrassend veel voldoening vond. Bovendien moet je sommige dingen ook gewoon leren. De eerste keer dat ik ergens mocht spreken bakte ik er helemaal niks van. Ik had een kwartier de tijd gekregen, maar raffelde op een nogal chaotische manier mijn verhaaltje binnen vijf minuten af en ik geloof niet dat het echt impact had op mensen. Toen ik ging zitten zei mijn lief stomverbaasd: 'Ben je nu al klaar?' Dat soort ervaringen zijn niet leuk en kunnen je ontmoedigen, maar je leert er ook van. Ik heb er onder andere van geleerd dat mijn koppie de energie die het me kost om te spreken de draad kwijt kan raken en dat het voor mij dus beter werkt om mijn hele verhaal uit te schrijven en te gebruiken als spiekbrief. Ook binnen de hulpverlening heb ik door schade en schande geleerd dat ik met sommige mensen heel goed kan werken en dat andere doelgroepen niets voor mij zijn. Dingen oppakken die je eigenlijk teveel energie kosten (zoals in mijn geval het spreken) hoeft niet per se een probleem te zijn, zolang je er maar heel veel mentale energie van opdoet en voldoende tijd inruimt om daarna weer te herstellen. 

Spiegelen bij anderen

Jezelf kennen, weten waar je gaven en talenten liggen, wat je valkuilen zijn en waar je energie op verliest of juist van opdoet is dus heel belangrijk. Dat heb ik ook geleerd door mijn gesprekken met de mensen om me heen. Hoe zien zij mij? Waar zien zij mijn talenten liggen? En waar lopen ze bij mij tegenaan? Door de complimentjes of feedback die je van mensen krijgt, kun je daar vaak wel een redelijk beeld bij krijgen.

Stimulerende omgeving

Daarnaast is een stimulerende omgeving ook mooi meegenomen. Mijn lief is in dat opzicht (en in heel veel andere opzichten) echt een Godsgeschenk. Hij heeft al vroeg in ons huwelijk gezegd: 'Iedereen krijgt op zijn werk of binnen zijn gezin de mogelijkheid om zich verder te ontwikkelen. Jij hebt dat niet, maar ik vind het belangrijk dat jij je wel verder kunt ontwikkelen, dus we gaan ieder jaar een potje opzij zetten waarmee je cursussen en opleidingen kunt volgen of je werk kunt verbeteren.' En dus volgde ik cursussen en opleidingen van taarten bakken tot interculturele communicatie en van verlies- en rouwbegeleiding tot seksuologische hulpverlening. Allemaal op mijn eigen manier (wat meestal thuisstudie betekende) en op tijdstippen die bij mij met mijn gezondheid pasten.

Wij hebben daarbij een voordeel omdat we geen financiële zorgen hebben. Maar ik leer ook op andere manieren heel veel. Bijvoorbeeld door veel te lezen en door YouTube kanalen en podcasts te volgen die mijn kennis verdiepen en verbreden. En dat kost geen of nauwelijks geld.

Mijn lief is daarnaast altijd heel ondersteunend in het mogelijk maken van het inzetten van mijn gaven en talenten. Hij is mijn chauffeur als ik ergens mag spreken, mijn grootste fan met betrekking tot mijn website en denkt mee over moeilijke onderwerpen. Zijn ondersteuning is echt goud geweest in het vinden van mijn plek.

Time-management

Time-management is ook een hele belangrijke in het vinden van je plek. Het heeft me jaren gekost van veel te veel of juist veel te weinig doen voor ik een goede balans had gevonden. Ik zie dat veel mensen uit angst om over hun grenzen te gaan ervoor kiezen om maar zo min mogelijk op te pakken. Maar bij mij heeft het gebrek aan uitdaging daardoor voor een bore-out gezorgd, waardoor ik psychisch in de knoop kwam te zitten. Een mens heeft ook uitdaging nodig om lekker in zijn vel te zitten. Ik in ieder geval wel.

Maar vind die balans maar eens. Dat is niet makkelijk en het heeft mij 20 jaar gekost om die te vinden (sorry! Leuker kan ik het niet maken). Uiteindelijk kwam ik er achter dat twee dagdeel-afspraken door de week en één grote afspraak in het weekend voor mij een goede balans is. Daarmee is mijn agenda 'vol', maar het laat wel een klein gaatje over voor de onverwachte dingen die nou eenmaal bij het leven horen. De rest van de week vul ik in met schrijven op de momenten dat ik daar energie voor heb of met rusten. Daarnaast heb ik iedere 4e week een rustweek. Dat is mijn bufferweek waarin ik doordeweeks geen enkele afspraak plan. Die week is echt één van mijn beste uitvindingen. Als ik in de weken daarvoor stress opdoe of per ongeluk toch teveel energie verbruik door het één of ander (en die kans is met mijn karakter 100%) weet ik dat er weer een week vol rust aan zit te komen die ik helemaal naar eigen inzicht mag invullen. 

Focus

Lekker op je plekje komen te zitten is ook een kwestie van focus. Door al die jaren zoeken en oefenen weet ik nu waar ik wel goed in ben en waarin niet. Ik heb op dit moment ook een redelijk beeld van waar God mij wil hebben (dat heb ik ook heel lang niet gehad, dus no worries als je dat niet hebt. Gewoon lekker blijven oefenen) en waarin ik ook tot mijn recht kom. Met enige regelmaat komen er verzoeken bij die niet in dat plaatje passen. Als ik een verzoek krijg voor welke taak dan ook, vraag ik altijd eerst om minimaal een week bedenktijd. Dat voorkomt dat ik met mijn enthousiaste karakter op teveel dingen 'ja' zeg. In die week denk ik na en bid ik over de vraag of een verzoek past bij wat ik denk dat God nu van me vraagt. Sommige dingen vind ik echt heel erg leuk, maar moet ik toch laten gaan omdat ik om wat voor reden dan ook denk dat ze op dat moment niet passen bij wat God van me vraagt.

Eigenwaarde

Ook mijn eigenwaarde is een belangrijk punt geweest. Die was als twintiger niet best. Maar als je op je plekje wilt komen te zitten, is het wel belangrijk dat je goed met jezelf overweg kunt. Ook dat is een zoektocht van jaren geweest, maar nu kan ik zeggen dat ik blij ben met mezelf. Ik ken mijn zwakke kanten en weet wat ik beter niet kan doen. Ik ken ook de valkuilen in mijn karakter. Maar ik mag daarnaast ook weten dat ik een geliefd kind van God ben, een geliefde echtgenote en geliefd ben door mijn omgeving. Dat ik mijn gaven en talenten in mag zetten, me aan mag laten spreken op de gebieden waar ik fouten maak en dat ik mag bloeien op de plek waar God me geplaatst heeft.

Bij die eigenwaarde hoort ook dat ik in alle opzichten mezelf blijf. Soms zie ik hele succesvolle mensen voorbij komen in mijn leven of op sociale media. En hoewel het niet mijn doel is om succesvol te zijn (ik wil gewoon lekker op het plekje zitten waar God mij wil hebben) is de verleiding soms groot om te kijken naar wat zij anders doen dan ik. Waarom hebben zij zoveel volgers of zo'n grote invloed? Ik merk dan dat ik me af ga vragen wat ik moet veranderen zodat ik ook meer mensen kan bereiken en ben in het verleden ook bloggers gaan volgen die uitleggen hoe je je socials zo vorm kunt geven dat je zo succesvol mogelijk bent.

Maar ik ben daar heel bewust mee gestopt. God heeft mij gemaakt om mezelf te zijn. Niet om een ander na te doen. Als ik alle tips en trics ga volgen, moet ik trucjes toe gaan passen die helemaal niet passen bij wie ik ben. Ik mag gewoon lekker dicht bij God en bij mezelf blijven. Daarom zie je bijvoorbeeld op mijn socials ook een vreemde mengeling van verschillende professionele onderwerpen en mijn persoonlijke leven. Gewoon omdat dat past bij wie ik ben. Maar iemand die gespecialiseerd is in sociale media of het opbouwen van een website zal waarschijnlijk zeggen dat dat niet heel professioneel is. Dat het beter is om me bij één hoofdonderwerp te houden en slechts een gepaste hoeveelheid uit mijn persoonlijke leven te delen. En soms zie ik ook dat mensen er op afhaken. Natuurlijk heb ik daar last van, maar ik kies er heel bewust voor om mezelf te blijven. Spreekt mijn manier mensen aan? Fijn! Zo niet? Ook prima! Dan hebben zij iets of iemand anders nodig en ben ik niet die persoon. 

Ga met God op zoek

En tenslotte is het een kwestie geweest van heel veel gebed en zoeken met God.

'Waar wilt U mij hebben?'

'Mag ik hiermee stoppen?'

'Moet ik hiermee doorgaan?'

'Welke talenten heeft U in mij gelegd?'

'Ik zie dit talent bij mezelf, maar ik zou niet weten hoe ik dat met mijn beperkte energie in zou kunnen zetten. Als U mij dat talent met een reden hebt gegeven, wilt U dan de weg banen en deuren openen?'

Dat betekende soms dat ik door ben gegaan met dingen waar ik geen energie uit haalde. Puur omdat ik geloofde (en geloof) dat God me daar wilde hebben en dat het goed was/is dat ik dat deed/doe. Dat betekende soms ook dat ik moest stoppen met dingen die ik met hart en ziel deed, omdat God iets anders voor me had. Het betekende dat ik soms erg zoekende was en niet echt begreep wat God nou precies wilde. Maar uiteindelijk heeft het me gebracht tot de plek waar ik nu sta. Ik weet niet voor hoe lang. Maar voor nu heb ik dat en geniet ik ervan. Het leven aan Gods hand op deze manier is voor mij altijd één groot avontuur geweest. Niet altijd een leuk avontuur, maar wel een avontuur dat zeer de moeite waard was. Ik wil dit leven niet voor mezelf leven, maar voor Hem en voor Zijn eer. En echt...mijn ervaring is dat God er juist dan, ondanks alle pijn, vermoeidheid, ziekte en frustratie ook zoiets moois van maakt!