Overweldigd

Verdrietig word ik wakker. Het allerliefste zou ik me oprollen tot een balletje en hier de rest van de dag blijven liggen. Het gaat niet best met mijn gezondheid. Ik probeer iedere dag wat kleine dingetjes op te pakken, maar als ik heel eerlijk ben is zelfs dat me teveel en blijf ik het liefst de hele dag op de bank liggen. Dat wil zeggen: mijn lijf wil dat. Mijn hoofd niet. Mijn hoofd bruist van de ideeën. Mijn hoofd wil wandelen in de natuur, afspreken met mensen, vrijwilligerswerk doen, de eenzame buurvrouw bezoeken, de tuin aanpakken, even op de fiets naar de stad, artikelen schrijven, 's avonds lekker uit eten gaan en dan tot laat een goed gesprek voeren met mijn lief. Maar zelfs rondneuzen in een boekhandel, iets wat ik gewoonlijk altijd zo fijn vind, is me momenteel eigenlijk teveel. En na een week zoveel mogelijk tijd op de bank doorbrengen lijkt er geen verbetering te zitten in mijn gezondheid. Mijn lief zegt me dat ik geduld moet hebben. Maar ik ben soms gewoon zo ontzettend klaar met altijd maar weer geduld moeten hebben tot het beter gaat. Altijd maar weer de verstandige keuzes te moeten maken.

Gisteravond ging het mis. Terwijl mijn lief al vroeg in dromenland belandde, vocht ik tegen een paniekaanval. Hoewel ik van de angststoornis af ben, blijft het wel een zwakke plek. En soms zak ik er gewoon door. Ik haat dat. Angst is een emotie die ik, behalve wanneer die functioneel is, niemand gun. Ik ken het klappen van de zweep inmiddels. En ik weet dat ik er wel weer doorheen kom. Maar wanneer? En hoe? Als het me zelfs na een week bankarrest niet lukt om te ontspannen en tot rust te komen?

Ik pakte mijn gebruikelijke wapenarsenaal erbij. Ik begon een alfabetje met alle eigenschappen van God om mezelf af te leiden en me juist te focussen op Diegene van Wie ik weet dat mijn daar mijn kracht ligt. De A is van Almachtig, de B van Beschermer, de C van de Christus... En mijn hoofd zong: 'De Heer is mijn licht, is mijn licht en is mijn heil, wat vrees ik nog?' Een lied wat altijd in me opkomt als ik bang ben. Niet als veroordeling, maar als houvast. Maar het hielp allemaal niks. Na twee uur vechten viel ik eindelijk uitgeput in slaap.

Momenten als deze komen regelmatig voor in mijn leven. Ik zak regelmatig door mijn hoeven en word overweldigd door mijn emoties of door hoe ik me fysiek voel. Dan weet ik het even allemaal niet meer. Dan ben ik boos, verdrietig en wanhopig. Niemand zou zo lang zo ziek moeten kunnen zijn. Het is bij tijd en wijle gewoon zo ontzettend zwaar. Vooral ook psychisch. Waarom staat God dat toe? Ik snap dat niet. Daar tegenover staat het schuldgevoel. Behalve mijn gezondheid heb ik het verder zo ontzettend goed. Er zijn mensen die het veel slechter hebben dan ik. Die hebben veel meer recht op 'zeuren' dan ik. En God zorgt zo ongelooflijk goed voor mij. Wat geeft mij het recht om boos en bang te zijn?

Na al die jaren van ziek zijn, psychische inzinkingen, worstelen met schuldgevoelens en forse fysieke klachten weet ik hoe het werkt. Gevoelens komen en gaan. Ze zijn als golven. Soms zijn ze torenhoog en overweldigen ze me. Ze slaan over me heen en ik heb het gevoel dat ik verdrink. Maar ze gaan ook weer voorbij. Na de golf is er een periode van rust voor de volgende golf komt. Een periode waarin ik bij kan tanken en me soms (maar zeker niet altijd, want er zijn wel degelijk hele goede redenen voor) ook afvraag waar ik me nou zo druk over maakte. Periodes waarin ik zelfs dankbaar kan zijn voor mijn ziekte, omdat het me zoveel geleerd heeft. Omdat het me dicht bij God houdt. Omdat het me op goede dagen ook een heerlijke vorm van vrijheid geeft die anderen niet hebben. Hetzelfde geldt voor pijn en benauwdheid. Het komt...en het gaat. Soms blijft het vele malen langer dan me lief is. Maar uiteindelijk komt er altijd wel weer een moment dat ik lichtpuntjes ga zien, dat ik me beter ga voelen en soms zelfs dagen zonder pijn of benauwdheid heb. Dagen waarop ik geniet en vooral heel dankbaar ben.

Mijn gevoelens mogen er zijn. Ook rotgevoelens zijn nodig om het vol te kunnen houden. Het is tenslotte gewoon een beroerde situatie waar ik in zit en als ik mijn pijn, benauwdheid of gevoelens weg zou stoppen zou het zijn alsof ik met alle macht een bal onder water probeer te houden. Vroeg of laat stuitert die met een noodgang uit mijn handen en schiet hij hoog uit het water. Het is veel beter om die bal met gevoelens aan de oppervlakte te laten drijven en me er op mee te laten dobberen. In de wetenschap dat ook dit weer voorbij gaat en dat God in dat alles het warme water is dat me beschermend omsluit.

Ik voel me nog steeds verdrietig. Ik weet nog steeds niet hoe ik het vol moet houden om hier weer doorheen te komen. Ik weet niet hoelang deze periode nu weer gaat duren. Maar er is hoop. Ik weet dat ook dit weer voorbij gaat. En Hij is erbij...