Een leven lang rouwen

Rouw kent in mijn leven vele vormen en gezichten. Toen ik 8 was werd ontdekt dat ik een zeer ernstige progressieve aandoening had, waarmee ik waarschijnlijk niet volwassen zou worden. Toen ik 14 was overleed totaal onverwachts mijn 8-jarige broertje. Vanaf mijn vijftiende rouwde ik om het feit dat ik vanwege mijn gezondheid waarschijnlijk nooit zou trouwen, terwijl ik om mij heen de eerste stelletjes zag ontstaan en daar zelf ook zo naar verlangde. Gelukkig heb ik daar niet lang om hoeven rouwen, maar eenmaal getrouwd kwam de rouw rondom ongewenste kinderloosheid in mijn leven. En toen ik afstudeerde kwam daar de rouw bij dat ik iedereen trots aan het werk zag gaan, terwijl ik daar te ziek voor was en wist dat ik nooit een normale baan of zelfs een normaal leven zou kunnen hebben.

Rouw is er in vele soorten en maten. En hoewel mijn leven wel een vrij extreem voorbeeld is van een leven vol rouw, wordt ieders leven gekenmerkt door rouw. Dat begint al heel jong, als je je favoriete knuffel verliest of je huisdier dood gaat. En als je oud mag worden, eindigt het vaak met rouwen om het verlies van gezondheid, het verlies van zelfstandigheid, het verlies van het huis waar je zo lang hebt gewoond en uiteindelijk met het afscheid nemen van iedereen die je lief is omdat je weet dat je eigen einde nadert.

Rouw hoort bij het leven en dat is niet per se verkeerd. Rouw leert ons veel. We groeien door verlies, het kan ons leven rijker maken, het leert ons hoofd- van bijzaken te onderscheiden en de juiste prioriteiten in ons leven te stellen. Rouw is ook de keerzijde van liefde. Want als je rouwt, betekent het dat je iets of iemand hebt liefgehad. Je houdt van je gezondheid en rouwt omdat je die verloren bent. Je houdt van je vriendin en rouwt omdat zij de vriendschap verbroken heeft. Je houdt van je baan en rouwt omdat je ontslagen bent. Je houdt van je vader en rouwt omdat hij is overleden. Kortom: rouwen betekent dat je leeft en liefhebt. Dat maakt het voor mij een prachtig onderwerp.

Tegelijkertijd weet ik maar al te goed hoe zwaar en moeilijk rouwen kan zijn. En daarom schrijf ik over rouw. In de hoop dat het een gevoel van erkenning, herkenning, troost en soms zelfs een glimlach dwars door je tranen heen op mag leveren.