Zomaar een paar vragen:
Raak je snel overweldigd door sterk licht, zware geuren, harde geluiden of een ruwe stof?
Vermijd je het journaal of gewelddadige of enge films?
Reageer je sterk op caffeïne?
Merk je het snel als iemand niet lekker in zijn vel zit, ook als hij het probeert te verbergen?
Heeft het hebben van erge trek sterke invloed op je humeur?
Raak je geëmotioneerd als anderen in jouw omgeving ruzie hebben?
Trek je je op een drukke dag het liefst terug op een plek waar je even helemaal alleen bent?
Dit zijn stuk voor stuk vragen uit vragenlijsten die op internet over hoogsensitiviteit te vinden zijn en die gebaseerd zijn op het werk van Elaine N. Aron. Wanneer je veel van jezelf herkent in de verhalen over hoogsensitiviteit en denkt dat je er iets aan zou kunnen hebben, is het prima om zo'n zelftestje te doen. Ze geven op een makkelijke en laagdrempelige manier een eerste indicatie of je in de goede richting denkt. Je kunt je dan meer verdiepen in het onderwerp en zo voor jezelf nagaan waar je kracht ligt en waar je valkuilen liggen en daar vervolgens je voordeel mee doen.
Maar er schuilt ook een gevaar in al die zelftesten. Het risico bestaat namelijk dat je, door zelf je eigen 'diagnose' te stellen, iets belangrijks over het hoofd ziet, waardoor er geen oplossing komt voor een dieper liggend probleem en je dus met de vervelende symptomen blijft zitten.
Hoogsensitiviteit is in de meeste gevallen erfelijk, maar soms is het ook later ontwikkeld. Wanneer je bijvoorbeeld opgroeit in onveilige omstandigheden, heb je geleerd om altijd 'aan' te staan. Je antennes zijn dan zeer gevoelig afgesteld, omdat ze voortdurend alert zijn op gevaar. Dit kan erg op hoogsensitiviteit lijken, maar wanneer je hiervoor goede hulp krijgt kan de gevoeligheid van de antennes dermate afnemen dat de kenmerken die bij hoogsensitiviteit horen verminderen of zelfs grotendeels verdwijnen. In dat geval werd de gevoeligheid dus niet veroorzaakt door hoogsensitiviteit, maar door een trauma.
De kenmerken die bij hoogsensitiviteit horen kunnen ook sterk aanwezig zijn bij iemand in rouw. Verhoogde prikkelgevoeligheid, slecht slapen, liever alleen zijn, hevige emotionele reacties...het zijn allemaal hele normale reacties voor iemand die in de rouw is. Maar wanneer iemand heeft leren leven met zijn verlies, zal de heftigheid van deze symptomen ook afnemen. Ook in dit geval is er dus geen sprake van hoogsensitiviteit.
Daarnaast zijn er nog de diverse diagnoses die veel overlappende kenmerken hebben met hoogsensitiviteit, zoals autisme en ADD, maar ook een burn-out of ziekte kunnen zorgen voor zeer actieve voelsprieten. Over het verschil tussen deze diagnoses en hoogsensitiviteit hoop ik later nog een keer een blog te schrijven, maar het geeft wel aan hoe belangrijk het is om het juiste stickertje op de juiste kenmerken te plakken. Wil je goed met jezelf om kunnen gaan, dan moet je wel zeker weten dat je diagnose klopt.
Daarom is mijn advies: vermoed je dat je hoogsensitief bent en ervaar je er geen al te grote problemen door? Doe lekker een zelftestje, verdiep je in het onderwerp en doe er je voordeel mee. Maar loop je vast in je leven? Ga dan niet zelf aan de slag! Plan een afspraak bij huisarts of hulpverlener en bespreek met hen dat je vermoedt dat dit door hoogsensitiviteit veroorzaakt wordt. Dan kun je samen met hen op onderzoek uit hoe je nu het beste verder geholpen kunt worden en verminder je de kans op brokken.
Reactie plaatsen
Reacties