Met een zucht draai ik me voor de zoveelste keer om in bed en werp een blik op de wekker. 02:15uur. Slapen en ik zijn nooit echt een gouden match geweest. Als klein meisje kwam ik al talloze keren per avond naar beneden omdat ik niet kon slapen, tot frustratie van mijn ouders. Als veertiger is dat niet veel anders, maar nu alleen tot frustratie van mezelf.
Door de jaren heen heb ik wel patronen ontdekt in mijn nachtrust. Ik weet wat me helpt om beter te slapen en wat niet. Dit is niet de eerste keer deze week dat ik tot diep in de nacht wakker lig. En ik weet maar al te goed wat dit keer de veroorzaker is van mijn slechte nachtrust: ik heb teveel op mijn bordje. ‘Maar hoe dan Heer?’ bid ik, ‘ik heb echt geen idee wat ik op dit moment nog kan schrappen uit mijn agenda.’ In de stilte die volgt komt ineens een zin bij me naar boven waarvan ik direct weet dat die niet uit mijn eigen vermoeide brein voortkomt. ‘Jij bent manna voor morgen aan het rapen.’
De zin slaat in als een bom. Omdat ik weet dat die niet uit mijn eigen vermoeide brein voortkomt. En omdat ik weet dat het waar is.
Toen de Israëlieten door de woestijn zwierven, voorzag God in eten voor het volk door het 'brood uit de hemel [te] laten regenen' (Ex. 16:4). Dat brood lag iedere morgen in de vorm van vlokkerige witte korrels op de grond, smaakte naar honingkoek en werd manna genoemd. De Israëlieten mochten er iedere dag zoveel van oprapen als ze konden eten die dag. Maar ook niet meer dan dat. Wie op een doordeweekse dag toch alvast manna raapte voor morgen (op de dag voor de sabbat mochten ze voor twee dagen rapen), vond het manna de volgende morgen stinkend en vol wormen terug.
Ik weet precies wat God tegen me wil zeggen. Al zolang ik me kan heugen werk ik ruim vooruit, omdat ik nooit weet of ik de volgende dag, week of maand wel genoeg energie zal hebben om mijn taken af te krijgen. En dan is het fijn als ik me in elk geval niet druk hoef te maken over mijn werk. Als tiener was ik vaak al twee weken aan het blokken of aan een werkstuk bezig als de rest nog moest beginnen. En als volwassene is dat alleen maar erger geworden. De blog die je nu zit te lezen verschijnt eind december, maar vandaag is het 17 oktober.
Ruim van tevoren beginnen en taken afkrijgen geeft me een gevoel van controle. Dan weet ik tenminste zeker dat ik de dingen gedaan krijg die ik gedaan wil hebben. Maar als ik dan vervolgens een slechte dag heb? Dan werk ik toch gewoon door en gun ik mezelf niet de rust die ik juist wil creëren door ruim vooruit te werken. Het ergste is nog: ik leg mezelf al die klussen en hoge lat op! En uiteindelijk word ik steeds vermoeider en gestrester. Hallo slechte nachtrust!
Ik weet wat God van me vraagt: Leg je controle neer. Geef het aan Mij terug en zie dat Ik zal voorzien.
Uiteindelijk draait het allemaal om controle. Door manna voor morgen te rapen, probeer ik mijn situatie toch zoveel mogelijk zelf in de hand te houden. Vergetend dat ik helemaal niets zelf in de hand heb. Dat ik hard mag werken als ik daar de energie voor heb, maar ook mag rusten zolang ik nodig heb. Omdat niet ik, maar Hij de controle over mijn leven heeft.
En dus ben ik de laatste weken hard aan het oefenen. Geen manna voor morgen rapen. Niet alvast even dat klusje doen, want ‘dat scheelt me volgende week weer’. Niet nog snel even iets schrijven, want ‘dan kan het uit mijn hoofd’. En ik trek hem ook breder. Ook zorgen maken over iets in de toekomst valt wat mij betreft onder 'manna voor morgen'. Al vind ik die wel nog lastiger in de praktijk te brengen. Het gaat met vallen en opstaan. Sommige dingen hou ik in ere (zoals ruim van tevoren mijn blogs schrijven), maar veel dingen probeer ik nu ook te laten voor wat het is. Volgende week is een nieuwe week. Ook dan zal God voorzien. En als dat op een andere manier is dan ik graag zou zien, dan gebeuren de dingen maar gewoon even niet. De wereld zal echt niet vergaan omdat mij iets niet gelukt is.
Ik merk dat ik veel meer aan mijn rust toekom. Dat er weer ruimte komt voor creativiteit. En dat het ook niet erg is als dingen eens niet lukken. Maar sjonge...wat is dit een ingewikkelde les voor mij...
Reactie plaatsen
Reacties