Mijn leven is een wonder

Nog twee maanden en ik ben 25 jaar ouder dan die eerste voorspelling van de artsen. Een kwart eeuw! God is altijd groter dan wij kunnen bidden of beseffen. Zoveel groter dan artsen die met hart en ziel hun beroep uitoefenen en het beste van wat ze hebben aan hun patiënten geven, maar waarbij God uiteindelijk het laatste woord heeft. De mens wikt, maar God beschikt.

Zo ging en gaat het ook in mijn leven. Mijn leven is een aaneenschakeling van wonderen, groot en klein. Groot in het feit dat ik nog leef. Groot in het feit dat ik zoveel meer kan dan ik gezien mijn gezondheid zou moeten kunnen. Groot in de zegeningen die God geeft in mijn lief, onze sociale kring, de dingen die we mogen doen. Klein in de knipogen die ik soms dagelijks (en soms ook lange tijd niet!) van God krijg. In een roodborstje wat door mijn tuin hupt. In eindelijk een goede ademteug in tijden van benauwdheid. In het juiste liefdevolle woord op het juiste moment.

Hoe gek het ook moge klinken voor gezonde mensen, maar in mijn ziekte kan ik me ook zo rijk voelen! Mijn ziekte maakt dat ik me soms letterlijk voor iedere ademteug afhankelijk van God voel en dat is een besef waarin maar weinig mensen leven. Ik zie veel mensen om me heen die het leven leven en daarbij opgeslokt worden door de dagelijkse drukte. Die nauwelijks tijd hebben om stil te staan bij hoe ze zich voelen, bij hun geliefden, bij dat waar ze zelf van opladen...laat staan dat ze tijd hebben voor God, niet beseffend dat ze in werkelijk in alles afhankelijk zijn van God. 

Een volle koelkast, een gezond lijf, een fijne vriendenkring, een goede baan, een dak boven je hoofd...het lijkt vaak zo vanzelfsprekend, maar dat is het niet! Er is letterlijk maar één seconde voor nodig om je hele leven op zijn kop te zetten. Ik heb het meegemaakt in het overlijden van mijn broertje Wouter en ik maak het dagelijks mee in de totale onvoorspelbaarheid van mijn gezondheid. Het zorgt ervoor dat ik me met heel veel liefde toevertrouw aan mijn almachtige God, omdat Hij de enige is Die wel alles in Zijn hand heeft en bij Wie niets uit de hand loopt.

Ook op andere manieren brengt mijn gebrek aan gezondheid me veel. Omdat mensen weten dat ik weet wat lijden is, zijn ze eerder geneigd hun eigen verhaal over lijden aan mij te vertellen. Hun hart uit te storten, soms met verhalen die ze nog nooit aan iemand anders hebben verteld. Ik vind het een eer dat ik die veilige plek voor hen kan zijn, waarbij ik niets anders hoef te doen dan met een hete kop thee op de bank te zitten en naar hen te luisteren, dankbaar voor het vertrouwen dat ze me schenken, meehuilend met hun verdriet, een arm om hen heen slaand als zij het allemaal even niet meer weten en met hen biddend voor uitkomst. Ja, dat kost me verschrikkelijk veel energie, maar daarna heb ik alle tijd en ruimte om onder een dekentje op de bank uit te rusten, omdat ik verder niets hoef.

Ik hou ervan om naar mensen te luisteren, hen te bemoedigen en hen keer op keer te mogen wijzen op Jezus. Of dat nu voor grote groepen is of voor een individu maakt me niet uit. En ik hou ervan hoe God op Zijn geheel eigen wijze het gebrokene inzet om andere gebrokenen te helpen. Zijn kracht openbaart zich ten volle in zwakheid en mijn leven is daar zo’n prachtig voorbeeld van.

De andere kant is er ook. Na gesprekken met mensen of nadat ik een zaal heb mogen toespreken lig ik vaak kokhalzend van vermoeidheid op de bank, soms een dag, soms dagenlang en in hele slechte periodes kan het weken duren. Dagen waarin mijn lief me moet helpen met zo’n beetje alles. Dagen waarop ik soms vertwijfeld tegen God zeg dat ik het eigenlijk niet erg zou vinden als Hij me Thuis zou halen, omdat ik niet weet waar ik het zoeken moet van ellende en vermoeidheid. 

Slechte dagen slepen zich voort vol verveling, omdat ik het wegens een gebrek aan concentratie niet op kan brengen om wat dan ook maar te doen. Ze voelen alsof ik mijn dagen in de wachtkamer doorbreng, wachtend op een betere dag.

Psychisch is het vaak zwaar. Ik ben gezegend met een karakter wat eigenlijk altijd wel de kleine zonnestraaltjes oppikt, maar vaak zijn die zonnestraaltjes wel heel zwak. En des te vermoeider ik ben, des te moeilijker het wordt. Ik zie de dingen niet meer in het juiste perspectief, kan zelfs niet meer beslissen wat ik op mijn brood wil en sommige dagen zijn ronduit zwart. Op zulke dagen lijk zelfs ik geen zonnestraaltje meer te kunnen ontdekken.

En daarnaast spelen ook nog wel de nodige vragen die ik heb. Niet zozeer de vraag waarom ik ziek ben. Waarom niet? Waarom zou een ander alle ellende overkomen en mij niet? Het is niet zo dat het feit dat ik christen ben me het recht geeft op een gelukkig en zorgeloos leven. Iedereen krijgt zijn eigen portie pijn en verdriet en dit is toevallig het mijne. 

Maar ik heb wel andere vragen. Vragen die vooral te maken hebben met het lijden van anderen. Waarom gaat het met mij, ondanks alles, zo goed terwijl het met anderen, die op papier minder ziek zijn, zo slecht gaat? Waarom leef ik nog, terwijl ik om mij heen moeders van jonge kinderen zie overlijden? Waarom blijf ik (meestal) toch relatief zo sterk in mijn koppie, terwijl ik anderen psychisch weg zie zakken in een diep moeras waar ze soms nooit meer uit lijken te komen? Waarom heb ik het geluk dat ik in het rijke Westen geboren ben met al haar voorzieningen, terwijl anderen de pech hebben dat ze op een ander deel van de wereld zijn geboren en daardoor bij voorbaat al een achterstand hebben zo niet kansloos zijn?

Dat zijn de vragen waar ik mee worstel. En werkelijk...ik begrijp het niet! Voor mij hoort het tot de onbegrijpelijke dingen van het leven waar ik waarschijnlijk nooit een antwoord op zal krijgen. Maar boven dat alles blijft voor mij die almachtige God staan Die mij geen enkele verantwoording schuldig is en Die als Enige overzicht heeft over het hele plaatje.

Ik kies ervoor om te geloven dat bij Hem niets uit de hand loopt. Ik kies ervoor om Hem te vertrouwen, wat er ook gebeurt. En wat is dat vaak een troost voor mij! Als er weer eens een dubieuze wereldleider probleemloos weg lijkt te komen met zijn of haar gedrag....God is rechtvaardig en op een dag zullen ze verantwoording af moeten leggen richting Hem. Ze zullen nooit ontkomen aan de consequenties van hun gedrag, ook al lijkt dat hier op aarde soms wel zo. Als er iemand wegvalt van wie ik veel houd...hun leven is niet verloren en op een dag zal ik hen terug zien, omdat God mij dat in Zijn Woord belooft. Als ik niet begrijp waarom iemand overlijdt die nog zo nodig lijkt hier op aarde...ook hun tijden zijn in Zijn hand. Kennelijk was de tijd die God van tevoren in Zijn boek heeft opgeschreven op. Als ik zit met honderdduizend vragen waar ik niet uit kom...dan kom ik uit bij Job die met dezelfde vragen worstelde en waarbij God uiteindelijk komt met een antwoord waarin Hij vele voorbeelden geeft van Zijn macht, kennis en verstand wat zoveel wijder en dieper reikt dan het onze en waardoor Job uiteindelijk al zijn vragen laat voor wat ze zijn. Omdat hij er toch nooit uit zal komen maar erop mag vertrouwen dat God de antwoorden weet.

Alleen op grond van Gods beloften die ik vind in Zijn Woord en in Zijn kracht hou ik dit leven vol, mijn vragen voor Hem neerleggend, mijn tranen voor Hem uitstortend, mijn geluk met Hem delend, Zijn liefde voor mensen uitdelend, dapper aan Zijn hand...tot Hij me Thuis haalt of Jezus terugkomt.

Dit is de laatste blog over mijn levensverhaal. Met deze blog zijn we aanbeland in het 'nu'. Maak je geen zorgen: ik zal over mijn leven blijven bloggen. Over wat ik meemaak, waar ik mee worstel, wat ik leer en ontdek. Dus dit was weliswaar de laatste blog over mijn levensverhaal tot nu toe, maar dat verhaal is nog niet af tot God me Thuis haalt of Jezus terugkomt.