Nachtmerriescenario's

Nachtmerriescenario's. Iedereen heeft ze. Van die scenario's waarvan je hoopt dat je dat in elk geval nooit mee zult hoeven maken, omdat je niet weet of je daar wel goed doorheen zult komen. 

Gek genoeg was het uitbreken van een pandemie voor mij niet zo'n nachtmerriescenario. In de jaren die eraan vooraf gingen heb ik regelmatig gedacht: het zou me niet verbazen als ik dat nog een keer mee zou maken. Dat was wat mij betreft gewoon een simpele optelsom van de geschiedenis en de manier waarop we in het Westen tegenwoordig ons leven vormgeven.

Toen corona uitbrak had ik wel onmiddellijk door dat dit menens was en dat corona oplopen in mijn omstandigheden een grote kans had op een fatale afloop. Al in de eerste week van de pandemie realiseerde ik me dat ik voor een keus stond: mijn leven in angst en afzondering doorbrengen in de hoop dat corona aan mij voorbij zou gaan óf mijn leven zo normaal mogelijk doorleven en vertrouwen op Gods zorg met het risico dat ik corona op zou lopen en God mij Thuis zou halen? Ik besprak het met mijn lief en kwam al vrij snel tot de conclusie dat dat eerste voor mij geen optie was. Stel dat dit het laatste jaar zou zijn waarin ik leefde, iets wat voor mij altijd een reëel scenario is, wilde ik dat dan echt afgescheiden van alle mensen van wie ik hou doorbrengen? Of koos ik liever voor het risico op een korter leven met waarschijnlijk een ellendig einde, maar dan omringd door de mensen van wie ik hou?

Ik koos bewust voor het laatste. En dus ging mijn leven gewoon door zoals altijd toen corona uitbrak, al hielden we ons wel aan de maatregelen. Maar omdat we maar met z'n tweetjes zijn raakten die ons zelden. Wij konden altijd wel bij anderen op visite als zij vanwege hun gezinsgrootte niet naar ons konden. Die quarantaine? Die vond ik eigenlijk wel gezellig. Ik zit heel veel alleen thuis, maar nu was mijn lief ook heel veel thuis. Daarnaast hoefde ik niet langer voortdurend af te wegen wat ik wel en niet deed en wat me dat op zou leveren of zou kosten voor mijn energiebalans. Dat bracht heel veel rust in mijn hoofd. En die avondklok? Ik ga meestal ergens tussen half 8 en half 10 naar bed, dus daar had ik geen last van. In die hele corona-periode heb ik eigenlijk vooral veel last gehad van de polarisatie, maar bang voor het virus zelf ben ik zelden tot nooit geweest. 

Naarmate de tijd vorderde nam de dreiging wat af en ging het leven steeds meer zijn gewone gang. En dat was het moment dat ik wel een nachtmerriescenario op zag doemen: als we maar geen corona op zouden lopen in het buitenland! Ik ging er vanuit dat de kans dat ik medische zorg nodig had als ik corona op zou lopen zeer groot was. In Nederland moet ik vaak al aan artsen uitleggen wat het syndroom van Eisenmenger is. En als eenmaal tot ze doordringt hoe ernstig dat is, moet ik vervolgens weer hard knokken tegen overbehandeling. Omdat theorie en praktijk bij mijn gezondheid nogal verschillend zijn. Hoe dat zou uitpakken in het buitenland wilde ik absoluut niet uitvinden!

En toen werd het oktober 2022. De zomer was door het warme weer en door een zeer drukke agenda van mijn lief erg zwaar geweest voor me, dus we keken erg uit naar deze vakantie. Redelijk oververmoeid pakten we onze spullen in voor een vakantie naar Tsjechië. Maar mijn lief bleek een ongenode gast mee te hebben genomen in zijn bagage en testte na 5 dagen positief op corona. Waarmee we ineens midden in mijn nachtmerriescenario zaten.

We besloten onmiddellijk terug naar huis te keren. De afgelopen dagen hadden we uren naast elkaar in de auto gezeten en in een klein appartement doorgebracht. De kans dat ik ook corona onder de leden had was heel groot. En als dat zo was wilden we liever niet uitvinden hoe goed het Tsjechisch zorgstelsel is en of ze zouden begrijpen wat Eisenmenger is zonder zich gelijk rot te schrikken van mijn zuurstofsaturatie.

In de auto op de terugweg begon het gepieker. Wat als ik het ook zou krijgen? Wat als ik heel erg ziek zou worden? Wat als ik long Covid op zou lopen en daardoor nog meer belemmerd zou worden in mijn functioneren? En wat als ik dit niet zou overleven? Ik werd er heel verdrietig van. Terwijl mijn lief met een flinke dosis paracetamol achter zijn kiezen dapper terug naar huis reed, besprak ik mijn zorgen met God. Toen ik mijn enkel brak kreeg ik net voordat dat gebeurde een tekst van God die voor mij een enorm houvast is geweest in de daaropvolgende moeilijke maanden. En ik vroeg God of Hij me misschien ook nu zo'n houvast wilde geven. Omdat ik wist dat ik dat waarschijnlijk nodig zou hebben.

Een uurtje later verzuchtte ik richting mijn lief: 'Dan moet God maar opnieuw mijn leven redden.' Ik was nog niet uitgesproken of er voegde een auto voor ons in met het kenteken VIE-ML-669. Ik stond perplex! Dit was het houvast waar ik een uur eerder voor gebeden had! Toen ik jong was zat ik vaak uren in de auto en om de tijd wat te doden deed ik met mijn broertjes vaak het spelletje wie als eerste zijn initialen op een nummerbord zag. Ik won dat nooit en pas toen ik volwassen was begreep ik waarom: mijn initialen waren destijds 'ML', maar de M wordt alleen als beginletter gebruikt op nummerborden van motoren. Die reden er in de jaren '80 domweg niet veel. En dus wonnen mijn broertjes altijd. Maar hier was hij dan: een Duitse auto met mijn initialen voor mijn neus, met daarvoor het woord 'vie', wat Frans is voor leven. Het voelde voor mij alsof God tegen me zei: 'Jij zult leven!' Dat God op zo'n persoonlijke manier door dat spelletje van vroeger én in mijn favoriete taal Frans tot mij sprak, maakte me stil en heel erg dankbaar. 

Een dag later begon ik zelf te hoesten en bleek ik ook corona onder de leden te hebben. Maar God had de angel er voor mij uitgehaald. Ik was niet langer bang dat het me fataal zou worden en wist dat God zelf leven over mij uitgesproken had. Het werden een pittige anderhalve week, want ik had hem behoorlijk te pakken, maar er heeft geen ziekenhuis aan te pas hoeven komen en met Gods hulp kwam ik door het ergste deel van de besmetting heen. Voor mijn gevoel heeft God opnieuw mijn leven gered, want dat iemand met mijn zuurstofsaturatie zo goed en snel door het ergste deel van een corona-besmetting heen komt is verre van vanzelfsprekend. En dus ben ik opnieuw zo ontzettend dankbaar!

Ik heb inmiddels verschillende van mijn nachtmerriescenario's meegemaakt. Een dierbare verliezen was er één. Ooit iets breken, waardoor ik geopereerd zou moeten worden terwijl dat voor mij levensbedreigend is, was een ander. En zo kan ik er nog een paar noemen. Ze zijn stuk voor stuk korte of lange tijd heel moeilijk geweest en van de meeste daarvan draag ik nog altijd de letterlijke of figuurlijke littekens, waar ik nog regelmatig last van heb. En terwijl ik dit tik weet ik nog niet hoe het corona-scenario af zal lopen, omdat ik nog wel kamp met behoorlijke restverschijnselen van corona en niet de zekerheid heb dat ik volledig zal herstellen. Maar ik heb van mijn nachtmerriescenario's ook geleerd dat hoe moeilijk een periode ook is, God er altijd bij is! En dat Hij er ook heel persoonlijk bij betrokken wil zijn. Dat het geen nut heeft om van tevoren allerlei nachtmerriescenario's te bedenken, omdat het toch altijd anders loopt dan je verwacht. En dat Gods logica vaak zo anders is dan de onze...

Dat neemt niet weg dat ik echt nog wel wat nachtmerriescenario's heb. Maar ik weet uit ervaring dat als die nachtmerriescenario's uitkomen, God ook dan mijn Licht zal zijn.