Can you do today?

Ik heb mijn dag niet. Ik slaap alweer weken slecht. Mijn lijf zit vol ontstekingen. Ik heb te weinig energie om fatsoenlijk te bewegen, maar omdat ik te weinig beweeg ontwikkel ik pijnklachten. Die alleen maar verholpen kunnen worden door te bewegen. Waarvoor ik dus de energie niet heb. Waardoor die pijnklachten alleen maar erger worden. Ik zit mezelf in mijn koppie in de weg. Ik heb teveel werk liggen wat nog gedaan moet worden. En als klap op de vuurpijl heb ik vandaag ook nog op de irritatieknop van een vriendin gedrukt, heeft iemand anders mij heel boos weten te krijgen en zijn er zorgen om de gezondheid van iemand die me lief is. Zo'n dag dus. Ik heb geen idee hoe ik alles weer goed op de rit moet krijgen en dreig mezelf te verliezen in een flinke portie zelfmedelijden die me natuurlijk ook niet verder gaat helpen.

En precies op dat moment stuit ik op een filmpje op mijn sociale media.

Ik hou van Gods timing.

Het is een filmpje van iemand die vertelt over haar eigen portie moeilijkheden in het leven waar ze op een gegeven moment geen gat meer in zag. Hoe moest ze in vredesnaam al die ellende te lijf? En toen sprak God tot haar in één eenvoudige zin: 'Can you do today?' - 'Lukt het je om alleen vandaag te doen?' Dat kon ze nog net overzien. En dus ging ze sindsdien op moeilijke dagen de dag met die ene vraag te lijf: 'Can you do today?'

Het filmpje raakt me. De toekomst ligt regelmatig als een berg voor me. Geen idee hoe ik mijn lijf weer op de rit moet krijgen. Hoe ik al het werk gedaan moet krijgen. Hoe ik mijn koppie weer positief krijg. Hoe ik mijn huis schoon moet houden als mijn hulp in de huishouding afbelt. Hoe ik het idee aan moet gaan dat de kans menselijkerwijs gesproken altijd reëel aanwezig is dat ik volgend jaar om deze tijd niet meer leef. Maar...can you do today? Kan ik vandaag aan? Morgen is morgen en volgend jaar is volgend jaar. Ik leef niet dan, maar nu. En hoef alleen maar vandaag te leven. En meestal is dat nog wel te overzien. Dat kan ik nog wel aan.

Inmiddels ben ik een paar weken verder. Mijn lijf wil nog steeds niet. Het is hartje winter terwijl ik dit schrijf en de ontregeling is alleen maar erger geworden in de afgelopen weken.  Maar zodra ik me zorgen begin te maken of even niet meer weet hoe ik verder moet, zingt de zin weer door mijn hoofd: 'Can you do today?' Eerlijk is eerlijk: in de afgelopen weken zijn er ook dagen geweest waarop ik een hele dag niet zag zitten. Dus maakte ik het kleiner. De dag kan ik nu nog even niet aan...maar deze morgen moet wel lukken...of het komende uur...of de komende tien minuten. Taak voor taak. Gedachte voor gedachte. Stapje voor stapje. Verder hoef ik niet te kijken. Dat doet mijn hemelse Papa wel.