Lang leve de oudjes

Ze belt me huilend op. Of ik even mee wil naar de huisarts, want ze voelt zich niet goed en ze durft niet alleen te gaan. Natuurlijk ga ik mee. Eigenlijk komt het me niet uit, want ik heb rustweek en die is deze week hard nodig. Maar als de nood zo hoog is maak ik graag een uitzondering.

Ik ken haar langer dan vandaag. Geef haar één vinger en ze neemt de hele hand. Zo ook vandaag. Als het huisartsenbezoek eenmaal achter de rug is, moet ze nog even naar de apotheek. En als ze dan toch in het dorp is, dan ook nog graag even naar de bloemenwinkel, de Kruidvat en de bakker. Dat is ook mijn eigen schuld. Ik stelde zelf de vraag of ze nog meer nodig had. En ach...ik kan er de humor wel van inzien. Hierna heb ik de rest van de week om bij te komen.

Ik hou wel van dit soort ouderen die weten wat ze willen en koppig en eigenwijs zijn, maar waar ik ook heel erg om kan lachen (althans...zolang ik ook afstand kan houden als het nodig is ;-). En op de één of andere manier heb ik al mijn hele leven een abonnement op ze. Met heel veel mooie en grappige herinneringen tot gevolg.

Toen we net getrouwd waren hadden we een bovenbuurvrouw die zo doof was als een kwartel. Als er een afvoer verstopt zat of de tv het niet deed belde ze ons en hielpen we haar even uit de brand. Het was een mooi mens. Wanneer we op zaterdag eters over de vloer hadden kon je er de klok op gelijk zetten: om zeven uur zetten ze altijd een stomverbaasde blik op en stelden ze de vraag wat ze nou dan toch hoorden. Het viel ons al niet eens meer op. Maar om zeven uur begon 'Nederland zingt', een programma wat de bovenbuurvrouw graag keek. En omdat ze zo doof als een kwartel was ging de tv dan hard. Heel hard!

Onze buurvrouw in ons vorige huis vond het heerlijk om verhalen over vroeger te vertellen. Ze had over de hele wereld gewoond omdat haar man een baan bij een internationaal bedrijf had. Ze vertelde over haar tijd in Indonesië en in Marokko. Maar ook verhalen van nog langer geleden. Zo kon ze met smaak vertellen over hoe ze tijdens de oorlog een onderduiker hadden én een ingekwartierde Duitser. En hoe ze dan gewoon met z'n allen aan tafel een kaartspelletje speelden. Inclusief de onderduiker en de Duitser, die heel goed van elkaar wisten wie ze waren. Maar ja, de Duitser had een oogje op de buurvrouw, dus kneep een oogje dicht met betrekking tot de onderduiker. En na de oorlog kwam hij terug naar Nederland om om de hand van de buurvrouw te vragen, om tot zijn schrik tot de ontdekking te komen dat zij inmiddels met een ander getrouwd was.

Op de één of andere manier kan ik ook goed tegen de irritatie of het bozige gedrag van ouderen zolang ze niet te dichtbij staan. Een andere vrouw waar ik regelmatig langs ging, riep al bij binnenkomst: 'Maar we gaan het NIET over het geloof hebben!' Dan moest ik lachen. Ik was namelijk nooit degene die erover begon. Dat deed ze zelf. En dan schoof ze niet onder stoelen of banken wat ze van het geloof vond. Ik liet haar praten. Ze had het nodig. Vaak mopperde ze eerst een half uur over van alles en nog wat, maar ontdooide daarna langzaam en vertelde dan over het leven wat ze had geleid. Een leven vol gemis, waardoor ik haar gemopper ook goed kon begrijpen. Mijn lief werd regelmatig opgetrommeld als het internet het weer eens niet deed of er een ander klusje geklaard moest worden en dan stond zij een dag later altijd met een grote doos chocola op de stoep, hoe vaak we ook zeiden dat dat niet nodig was.

Op een dag belde ze me 's middags op. Het was middagdutjes-tijd en ik was moe. Ik had haar vaak genoeg verteld dat ik rust tussen twaalf en drie, dus ze moest maar even wachten. Toen het me de volgende dag lukte om terug te bellen kreeg ik geen gehoor. Pas na een paar dagen bellen werd de telefoon opgenomen. Door haar dochter. Op de avond dat haar moeder mij had geprobeerd te bellen was ze met spoed opgenomen in het ziekenhuis waar ze een paar dagen later overleed. Nog altijd kan ik dat vervelend vinden en vraag ik me af waarom ze belde. Bovendien: als ze mopperde kwam ook altijd ter sprake dat ze met geen tien paarden haar huis uit te krijgen zou zijn als ze hulp nodig zou hebben in de toekomst. Zij wilde alleen 'tussen zes plenkskes' haar huis verlaten. En dat was haar niet gegund.

En dan waren er nog de bijzondere oude buurtjes in het huis waar ik opgroeide. Ook daar kan ik talloze verhalen over vertellen. Hij presteerde het om een keer van de trap af te vallen en onderaan de trap op zijn kop met zijn broekspijp aan de kapstok te blijven hangen. Zij stond vaak naar de lucht te staren en als mijn moeder dan vroeg wat ze toch aan het doen was zei ze: 'Ik ben aan het kijken of Hij al terugkomt.' Maar het meest bijzondere is wel dat ze met heel veel liefde een stuk van hun tuin opofferden toen bleek dat traplopen voor mij teveel werd en mijn ouders een appartement op de begane grond voor mij wilden bouwen. De meest logische plek daarvoor was naast ons huis...maar dat zou hen wel een stukje van hun oprijlaan en schuur kosten. Daar hoefden ze niet lang over na te denken. Als dat nodig was voor mijn gezondheid, werkten ze daar graag aan mee. Toen ik maanden later een officiële opening hield voor mijn appartement waren zij degenen die het lint doorknipten.

Terug naar de dame die ik begeleidde naar de huisarts. Tegen de tijd dat ik haar thuis afzet heb ik zware hoofdpijn en verlang ernstig naar mijn bedje. En zoals zo vaak merkt een buitenstaander daar niks van. Als ik me omdraai om naar huis te gaan zegt ze: 'Ik zal je nu niet naar binnen vragen want ik weet dat het jouw rusttijd is. Maar je kunt best wat vaker langskomen, want zo te zien heeft dit je helemaal geen energie gekost.' Even ben ik verbijsterd en stamel iets van: 'Ik zou wel willen, maar dat is helaas niet haalbaar met mijn gezondheid.' Maar zodra ik me heb omgedraaid kan ik de humor er alweer van inzien. Kennelijk vindt ze het gewoon fijn als ik langskom en dit is haar manier om me dat duidelijk te maken. Niet bepaald handig en velen zullen zich er ongetwijfeld aan irriteren, maar ik kan er wel om grinniken. En wanneer ik weer langs kom? Dat bepaal ik zelf.