Aan het einde van het jaar

Dit is alweer de laatste persoonlijke blog van 2023. Dat vraagt om een terugblik op het afgelopen jaar. En eerlijk? Ik vond het niet altijd een makkelijk jaar.

Dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor veel van jullie. In het afgelopen jaar hebben jullie veel met me gedeeld over jullie eigen persoonlijke omstandigheden. Dat jullie dat durven ervaar ik als een prachtig compliment en zie ik als één van de mooie dingen van mijn werk. Maar wat hebben sommigen van jullie ook een moeilijke weg moeten bewandelen. Ziekte. Worstelingen in je huwelijk. Echtscheiding. Verdriet om één van de kinderen. Verlies van geliefden. Onmogelijke zoektochten naar een huis. Worstelingen rondom homoseksualiteit. Het verlaten van je kerk nadat je er jaren van je leven aan gewijd hebt, omdat je je écht niet meer kon vinden in de weg die de kerk bewandelde. Een onvervulde kinderwens. Worstelingen met je geloof en de vraag waar God is in het lijden. En nog zoveel meer. Ik ben onder de indruk van jullie verhalen. Velen daarvan droeg ik dagen- en soms zelfs maandenlang mee in mijn gedachten en gebeden.

Ons eigen jaar begon rustig tot we begin februari de postbode aan de deur kregen met een aangetekende brief van de gemeente waar wij wonen. Het gonsde het hele weekend al in onze buurt, maar nu bleek het dus ook voor ons waar: het huis waarin wij wonen ligt in een gebied dat de gemeente wil herontwikkelen en de gemeente heeft voorkeursrecht op onze woning geplaatst. Dit houdt in dat wij ons huis niet meer mogen verkopen zonder tussenkomst van de gemeente. Maar afhankelijk van de plannen van de gemeente kan dit op de lange duur ook uitlopen op onteigening. Het heeft ons de nodige slapeloze nachten en vele uren aan overleggen met de buurt, bijeenkomsten van de gemeente, uitzoekwerk, het schrijven van bezwaarschriften, gesprekken met gemeenteraadsleden en een hoorzitting gekost en op dit moment weten we alleen dat er waarschijnlijk op zijn vroegst volgend jaar Kerst meer duidelijkheid zal komen. 

Dat was pittig. Maar mijn lief en ik besloten ook direct dat we niet wilden dat dit hele gebeuren onze focus zou verleggen van de taken waarvan we geloven dat God ons die te doen geeft naar 'aards' gedoe met ons huis. We hebben dit huis heel duidelijk van God gekregen en beseffen dat dit Zijn huis is en niet ons huis. Als Hij ons op een andere plek wil hebben is dat helemaal prima. En dus hebben we bewust ons huis weer teruggegeven aan God. Wat makkelijker klinkt dan het is. Want natuurlijk pakte het ons emotioneel wel even stevig aan.

Veel buren begonnen met het opbouwen van een dossier tegen de gemeente. En dat bracht me op een idee. Ik zou ook een dossier opbouwen. Maar dan met dingen waarin ik Gods liefdevolle zorg zag in dit hele gebeuren. Ik heb het bijgehouden in een app op mijn telefoon en heb hem er net weer even bij gepakt. Met een glimlach lees ik alle bijzondere dingen die ons overkwamen na het vestigen van het voorkeursrecht en ik weet: hoe onzeker onze woonsituatie ook is, God heeft het in Zijn hand.

Uit zelfzorg heb ik ook weer even hulp gezocht het afgelopen jaar. Want na een pittig voorjaar met het voorkeursrecht, volgde een pittige zomer met de nodige moeilijke berichten van mensen die ons dierbaar zijn, een gevecht met het CBR om het verlengen van mijn rijbewijs en een flinke portie gezondheidsklachten vanwege het weer. Wat is het goed en fijn om dan gewoon even met een objectief iemand die mij en mijn verhaal niet kent te kunnen praten, mijn gevoelens en dilemma's voor te leggen en even te spiegelen of ik de dingen nog wel in het juiste perspectief zie. Samen bespraken we waar wellicht nog wat winst te behalen valt in mijn gedrag en mijn gezondheid.

Ook heb ik meer ruimte gecreëerd in mijn agenda en 'nee' gezegd tegen verzoeken wanneer dat nodig was. Meer ruimte om het bos in te kunnen duiken, rust te kunnen pakken, op mijn gemak een boek te kunnen lezen. De wereld kon wel even wachten. Bovendien heeft de wereld niet zoveel aan mij als ik mezelf over de flos help omdat ik niet goed genoeg voor mezelf zorg.

De wereld stond in brand dit jaar. Soms letterlijk, vaak ook figuurlijk. Aardbevingen, overstromingen, stormen, bruut geweld, honger, ziekte, bosbranden, extreme hitte, polarisatie... De journalisten hadden het er druk mee. En ik? Het hield me bezig, maar ik heb er vaak ook heel bewust voor gekozen om het een beetje langs me heen te laten gaan. Nieuws kan me letterlijk uit mijn slaap houden en somber maken. Maar ik kan over het algemeen niets doen om de problemen op te lossen. En dus ben ik het afgelopen jaar heel selectief geweest in welke artikelen ik in de krant of op NOS lees en vermeed ik video's omdat die nog harder binnenkomen. Begrijp me niet verkeerd: ik steek mijn kop niet in het zand. Ik bid voor de situatie die in zoveel landen zo moeilijk was het afgelopen jaar en ik probeer zo goed mogelijk mijn bijdrage te leveren aan het tegengaan van de klimaatproblematiek, slavernij en andere verdrietige zaken. Maar daarna leg ik het ook naast mij neer. Want het was veel dit jaar. Veel rampen, veel verdriet, veel worstelingen, veel zorgen.

Maar als ik mijn app erop nasla waarin ik alles bijhoud wat ik met God meemaak, zie ik dat er nog meer 'veel' was dit jaar: Gods knipogen, zorg, humor en leiding, dwars door alles heen. Vaak al voor er weer iets moeilijks gebeurde. Ik zie het in mijn dossier wat ik bijhoud naar aanleiding van het voorkeursrecht. Ik zie het in andere notities die ik gemaakt heb. Ik zie het terug in de relaties met mensen om mij heen. Ik zie het in het vertrouwen wat mensen in mij en in mijn lief stellen. Ik zie het in de taken die God ons toevertrouwt. Ik zie het in de vele zegeningen in mijn leven, zoals een bed om in te slapen, een fijne woonomgeving, een volle koelkast, de natuur. Ik zie het in mijn gezondheid, die ondanks alles toch nog altijd zo wonderbaarlijk goed blijft. Ik zie het in het feit dat ik 44 heb mogen worden deze maand, tegen alle verwachtingen in. 

God zorgt voor mij. In alles. Ook in de hele onbenullige dingen. Omdat Hij van me houdt en ook heel graag cadeaus geeft. Hij spreekt nog steeds. Wil mij nog steeds dingen duidelijk maken. Wijst me ook nog steeds terecht als het nodig is. Geeft nog steeds voor iedere dag genoeg. Voorziet in de dingen die ik nodig heb.

En God zorgt voor jou. In alles. Ook in de hele onbenullige dingen. Omdat Hij van jou houdt en ook heel graag cadeaus geeft. Hij spreekt nog steeds. Wil jou nog steeds dingen duidelijk maken. Wijst je ook nog steeds terecht als het nodig is. Geeft nog steeds voor iedere dag genoeg. Voorziet in de dingen die je nodig hebt.

Dat was niet alleen het afgelopen jaar het geval, maar zal ook het komende jaar zo zijn.

Maar meer dan ooit is mijn gebed: 'Kom Heere Jezus, ja, kom spoedig!'. Want de wereld is in nood en heeft Jezus zo hard nodig!

Wie weet in 2024...