Er is er één jarig...

'Vind je het niet moeilijk als mensen 'Lang zal ze leven' voor je zingen?'. Het is één van de eerste vragen die hij me stelt. Ik kijk hem niet-begrijpend aan. Hoezo zou ik dat moeilijk vinden? Als mensen 'Lang zal ze leven' voor je zingen, betekent dat dat je jarig bent en jarig zijn betekent taart, cadeautjes en veel lieve mensen om je heen. Ik zie het probleem niet en antwoord: 'Nee, dat is toch alleen maar leuk?' Hij stelt de vraag nog twee keer op verschillende manieren, waarop ik hem vertel  hoe bijzonder het is dat ik ieder jaar weer jarig ben. De man raakt duidelijk gefrustreerd en gooit het uiteindelijk maar over een andere boeg. Het fragment heeft de uiteindelijke televisie-uitzending nooit gehaald.

Pas veel en veel later valt het kwartje. Die man bedoelde natuurlijk of ik het niet moeilijk vind als mensen 'Lang zal ze leven' zingen, terwijl mijn vooruitzichten op zijn zachtst gezegd niet zo best zijn. Ik was 20 toen de vraag me gesteld werd door de tv-presentator, al twee jaar ouder dan mijn artsen voorspeld hadden toen ze ontdekten dat ik Eisenmenger had. De kans dat ik nog lang zou leven was er naar de mens gesproken simpelweg niet. Dus theoretisch gezien had ik het pijnlijk kunnen vinden als mensen me dat toe zouden zingen. Zo zit ik alleen niet in elkaar. Ook nu ik zijn vraag goed begrijp, blijft mijn antwoord hetzelfde. Nee, ik heb er geen moeite mee wanneer mensen 'Lang zal ze leven' voor me zingen. Het is toch juist mooi? Ik zie het als een soort zegenbede, een wens dat mensen graag willen dat ik nog lang zal leven.

Ik ben altijd dol geweest op mijn verjaardag. Samen met mijn moeder als voorbereiding appeltaart bakken, de spanning die het met zich meebracht, de cadeautjes die ik kreeg, de gezelligheid van alle familie over de vloer die vaak met z'n allen helemaal vanuit de Achterhoek kwamen om dan ook maar gelijk Sinterklaas te vieren, de sfeer die vaak verhoogd werd door de donkere dagen, de kaarsjes en de spanning rondom Sinterklaas. De tijd rond mijn verjaardag heb ik altijd ervaren als één groot feest.

Maar ook als kind was ik al een meisje wat snel overprikkeld raakte. En dus inde ik het liefst mijn cadeautjes, om er vervolgens mee naar boven te verhuizen en daar in stilte te gaan spelen met het gezellige geroezemoes van mijn familie op de achtergrond. In mijn herinnering heb ik dat één keer ook daadwerkelijk gedaan. Het was nog niet bekend dat ik Eisenmenger had en mijn moeder plukte mij stomverbaasd uit mijn slaapkamer met de mededeling dat al die mensen beneden speciaal voor mij waren gekomen en dat het dus niet helemaal de bedoeling was dat ik dan lekker boven ging zitten spelen. Sweet memories die nog altijd een glimlach op mijn gezicht toveren.

Tegenwoordig is de tijd rondom mijn verjaardag rustiger. Ik begrijp mezelf zoveel beter en weet waar mijn grenzen liggen. En dus houd ik het klein en simpel, al zijn de taart en het Sinterklaas vieren altijd gebleven (ik krijg ruzie met mijn inmiddels volwassen-broers-zonder-kinderen als ik voorstel Sinterklaas een keertje over te slaan, haha). Meestal vraag ik aan mijn lief een dagje samen-tijd cadeau die ik het liefst aan zee doorbreng. Vaak betekent dat dat we twee uur rijden, waarna ik het door de kou nog geen kwartier uithoud aan zee, we een lekkere warme chocolademelk drinken in een fijn café en dan weer twee uur terug rijden, maar echt...je kunt mij niet gelukkiger maken op zo'n dag.

Vandaag ben ik opnieuw jarig. Als mijn artsen gelijk hadden gekregen was ik ergens rond mijn 18e verjaardag overleden. In plaats daarvan word ik tot ieders verrassing vandaag 42 en mag ik verwonderd aan mijn 25e genadejaar beginnen. Een kwart eeuw vol hoge pieken, maar ook diepe dalen. Een kwart eeuw vol prachtige avonturen, uitdagingen, pijn, verdriet, liefde, vriendschappen, leerzame processen, vragen en wonderen. Een kwart eeuw vol van Zijn genade, Zijn liefde en Zijn trouw.

En ik kan alleen maar herhalen wat mijn ouders 42 jaar geleden op mijn geboortekaartje zetten, niet wetend hoe mijn leven er uit zou gaan zien: 'Van de Here is dit geschied en het is wonderlijk in onze ogen.' (Psalm 118:23)