Sabbatical

'Ik heb erover nagedacht en voor gebeden en ik denk dat het goed is om een sabbatical in te lassen voor minimaal een jaar.' We zitten tegenover elkaar in een restaurant in Schotland. Ik ben moe. Het is een lange dag geweest. En ik kan hem even niet volgen. 'Wat bedoel je?' vraag ik. 'Ik denk dat het goed is om het oudstenschap per 1 januari 2025 in elk geval tijdelijk neer te leggen,' verduidelijkt mijn lief. 'De afgelopen 7 jaar hebben veel van ons gevraagd en ik denk dat het heel Bijbels is om nu een periode van rust te nemen.' 

Ik schiet vol. Zit ook gelijk vol vragen. En heb tijd nodig om zijn mededeling op me in te laten werken en ervoor te bidden. Want ja, de afgelopen jaren hebben veel van ons gevraagd. En ik zie uit naar een stuk rust. Mijn lief die vaker thuis is. Meer ruimte voor 'ons'. Minder geestelijke strijd. Maar kan dat wel? En mag dat wel? Zomaar een sabbatical nemen? En laten we onze gemeente niet in de steek? En de andere oudstenechtparen, die door deze beslissing met z'n tweeën over zouden blijven?

De weken daarop nemen we er de tijd voor om hierover te praten en te bidden. En overdenk ik de zeven jaar die achter ons liggen. Niet alleen waren we oudstenechtpaar in een groeiende gemeente, maar in die zeven jaar speelde ook zoveel meer: anderhalf jaar verbouwen, twee keer verhuizen, drie keer een ouder aan de chemotherapie, anderhalf jaar hoofdbewoner zijn van een jongerenopvang, mijn enkel breken en daar op een wonderlijke manier weer bovenop komen, twee jaar pandemie, verschillende keren bij een open graf staan van een dierbare, grote zorgen bij mensen die ons dierbaar zijn, mijn opleiding tot verlies- en rouwtherapeut, de lancering van mijn website Chronisch Geliefd. De afgelopen zeven jaar waren een achtbaan van emoties, heel veel zegeningen, een bizar drukke agenda en ook behoorlijk veel zorgen, strijd en pijn.

Des te langer ik er over nadenk en ervoor bid, des te meer bij mij de overtuiging groeit dat mijn lief gelijk heeft. Dat we een periode van rust mogen gaan nemen. En ik ga ook andere dingen zien.

Want de gemeente waar wij toe behoren is niet 'onze' gemeente. Het is Gods gemeente. En ik denk niet dat het gezond is voor een gemeente als daar lange tijd dezelfde leiding aan het hoofd staat. Want daarmee loop je het risico dat een gemeente gevormd wordt naar de persoon of personen die de leiding hebben, in plaats van dat hij gevormd wordt naar Christus. Verandering van leiding kan heel goed zijn voor een gemeente, zodat er weer nieuwe accenten gelegd worden en een frisse wind waait.

Daarnaast denk ik dat het ook heel Bijbels is om perioden van rust in te bouwen. God spreekt in de Bijbel over de sabbat en over het sabbatsjaar, waarin de akkers een jaar lang niet bezaaid werden zodat de grond tot rust kon komen na zes jaar intensieve bewerking.

Wij hebben onze spreekwoordelijke grond zeven jaar bewerkt als oudstenechtpaar. Mijn lief was daarin de uitvoerende partij en ik de ondersteunende. Het was prachtig werk waar veel zegen uit voortgekomen is. Maar het was bij tijd en wijle ook zwaar en bracht soms veel strijd met zich mee.

En dus heeft mijn lief zijn functie als oudste in onze kerk per 1 januari neergelegd. Tot het moment dat God ons opnieuw roept voor deze functie (want we zouden er allebei niet raar van opkijken als dat moment op een dag weer zal komen). Net zoals we de functie voor oudstenechtpaar in geloof hebben aanvaard (want geloof mij: niemand is daar ooit 'klaar voor', maar we hadden de overtuiging dat God ons hiervoor riep), hebben we ook deze stap tot rust in geloof genomen. Als oudstenechtpaar heeft God ons bijzonder gezegend. We hebben ons gewaardeerd en gerespecteerd gevoeld door de gemeente, we hebben mooie gesprekken mogen voeren, we mochten beiden groeien in geloof en in de dingen die God ons te doen gaf. Maar nu we in geloof de stap hebben gezet tot een periode van rust heeft God die opnieuw gezegend door andere echtparen bereid te maken om de stap tot oudstenechtpaar te zetten. En dat geeft rust. 

Ons werk gaat gewoon door. Mijn lief zal gewoon piano blijven spelen en regelmatig blijven spreken in onze kerk. Chronisch Geliefd gaat gewoon door en de eerste pastorale gesprekken voor komend jaar staan ook alweer gepland. Maar ik hoop en vermoed dat ons woord van het jaar 2025 vooral 'samen' zal worden. Want dat hebben we gemist in de afgelopen jaren. Een bediening of een activiteit die we samen kunnen doen en waar onze gaven en talenten bij elkaar komen. Het allerliefst zouden we samen gaan spreken op bijvoorbeeld (huwelijks)conferenties. We zullen zien. Ook dat hebben we in Gods hand gelegd. Hij kent onze dromen.

2025 zal geen moeiteloos jaar worden. We voorzien nu al dat er verschillende dingen zullen komen die we moeilijk zullen vinden. Maar het zal voor ons wel een jaar worden van tot rust komen, Gods weg zoeken, nieuwe dingen leren en ontwikkelen, iets minder verantwoordelijkheden en tijd voor onze vrienden en familie. Aan Zijn hand. We kijken er naar uit.